سه روز ديگر سالروز توقيف روزنامه" سلام" است. اصلا يادتان بود؟ يادتان مانده كه محكوميت پنج ساله اش هم تمام شده و اجازه چاپ دارد؟ يا بخاطر دغدغه نان شب فراموش كرده ايد؟ مطمئنا آنان كه دغدغه دموكراسی در ايران دارند، فراموش نمی‌ كنند آن روزها را.
امروز بعد از مدتها با پسر موسوی خوئيني‌ها تماس گرفتم. امير مهدی از آن مردان نيك روزگار است كه مدتی افتخار خدمت برای او را داشتم. مدتی كه گذشت، صحبتمان به روزنامه سلام كشيد و اينكه الان فضا برای انتشار مجدد روزنامه مناسب است و من عقيده دارم با فضايی كه ايجاد شده، به سلامی ديگر نياز فراوان است و جامعه می‌طلبد. اما پسر حاج آقا می‌گويد كه حاجی نظر ديگری دارد.
او می‌گويد: از زمانی كه محكوميت روزنامه پايان يافته تا به امروز، بسياری به حاج آقا چنين پيشنهادی را داده اند كه اغلب در زمان انتشار روزنامه ای از سوی جبهه مشاركت بوده كه حاج آقا دليل می‌آوردند كه همان انتظاری كه ايشان از روزنامه سلام دارند، فلان روزنامه برآورده كرده است. ديگر چه نيازی به سلام است.
به نظرم آن زمان، پاسخ موسوی خوئينی ها نوعی دست به سر كردن بوده كه می‌خواسته فعلا متقاعدشان كند كه بيش از حد اصرار نكنند اما امروز كه روزنامه مشاركتی ها را هم تعطيل كرده اند، جالب می‌شود دليل اصلی مخالفت حاج آقا موسوی را جويا شويم.
البته امير مهدی امروز از طرف پدر پاسخ نداد و مدام می‌گفت گمان می‌كنم؛ به خنده هم می‌گفت پدر نه تنها در عالم سياست سكوت كرده، بلكه در منزل هم سكوت اختيار می‌كند و در مباحث خانواده شركت نمی‌ كند. ولی در مجموع پسر بر اين اعتقاد است كه پدر فضای امروز ايران را بسيار متفاوت با سالهای اول دهه هفتاد می‌داند و كاركردی تاثيرگذار همانند آن سالها برای روزنامه سلام ديگر نمی‌ بيند. او می‌گويد كه حاج آقا بارها در لابه‌لای حرف هايش اين را گفته و گذشته و بيشتر از اين راجع به مسئله نمی‌ گويد؛ اين روزها سخت می‌شود از حاج آقا جواب گرفت.
گفت وگويم با اميرمهدی چون تلفنی بود و به درازا كشيد، كامل متمركز نبود و من هم حين كار بودم اما صحبت های جالبی كرد پسر. جانانه حرف زد؛ انتقادهايش كاملا به جا بود. متاسفانه چون گفت وگوی رسمی نبود، اجازه بيانشان را ندارم و می‌گذرم ولی يك نكته از صحبت هايش را نمی‌ توان نگفت؛ آنجا كه وقتی پرسيدم آيا سكوت بيش از حد حاج آقا به نوعی انزوا و انفعال نمی‌ انجامد، ايشان پاسخ داد كه حاج آقا منفعل نشده اند و نخواهند شد و مطمئن باش آنجا كه احساس كنند برای پيشرفت اصلاحات و دموكراسی در ايران موثر هستند، وارد عرصه می‌شوند اما زمانش را نپرس كه من هم نمی‌ دانم چه موقع سكوت را می‌شكنند.