چهارکاندیدا و یک رابطه

قبلا مشکوک، حالا مشروع

ابطحی ـ با نگاه گذرا به سياست خارجي کانديداهاي رياست جمهوري، جز آقاي احمدي نژاد که سعي مي کند در مورد رابطه با آمريکا حرف نزند، مسأله رابطه با آمريکا يکي از محوري ترين شعارها براي جمع آوري رأي شده است.

اين مسأله از چند جهت قابل توجه است:

۱- تصور کانديداها بر اين است که مردم ايران علاقمند به ايجاد اين رابطه هستند. اگر چنين باشد و نظرسنجي مؤسسه آينده عباس عبدي و قاضيان که چند سال پيش انتشار يافت و مؤيد اين بود که بالاي 70% مردم ايران چنين رابطه اي ابراز رضايت دارند درست بوده، و آن ها بي دليل براي تهيه اين گزارش زنداني شده اند، مي شد در موقعيت هاي بهتر و از موضع قدرت و ابتکار عمل ان را عملي کرد. چگونه است کانديداها که به جز دکتر معين بقيه در مراکز تصميم گيري هاي اصلي کشور دست داشته اند، قبل از ايام انتخابات رسماً از موضع متوازن از اين مسأله حمايت نکردند و اقدامي ننمودند؟

۲- اگر هم واقعاً قرار است رابطه با آمريکا به عنوان يک ابر قدرت که امروز رسماً در دو طرف کشور ما حضور فيزيکي دارد و به نوعي از دو طرف همسایه ايران شده است صورت پذيرد، بدترين شکل آن در ديپلماسي اين است که اعلام شود که اين يک برگ برنده براي انتخاب شدن است. چون قدرت طرف ايراني در مذاکرات بسيار کاهش مي يابد و امکان استيفاي حقوق مردم ايران بسيار کم خواهد شد.

۳- خيلي از مسؤولان عالي رتبه کشور در گذشته به ايجاد رابطه با آمريکا بي علاقه نبودند و آن را به نفع جمهوري اسلامي مي دانستند. اما در عمل حتي آقاي خاتمي در کنار رهبر اين دنيا در سازمان ملل براي گرفتن عکس يادگاري هم به دليل وجود رئيس جمهوري آمريکا حاضر نشد. موانعي که باعث مي شد اين رابطه برقرار نشود ديگر وجود ندارد؟ اگر هست، که هست پس چرا چنين شعارهايي و اگر قدرت و توان تغيير آن موانع را داريد، راهکار را اعلام کنيد.