| |
به سوی تو می آيم
هم چون
درختی
تشنه ی نور
*
در می زند
ماه!
بوی تو
خانه را
روشن كرده
است
*
به ديدارم
بيا!
در بستری
كه,
مرگ
هديه می
آورد
*
به قناری
خاموش
صدايت را
می نوشانم!
*
بی صدای تو
تاريكم!
*
نترسانم
از عشق
درخت سوخته
سبز می
گريد!
*
صدايم بزن!
ويرانم می
كني
يا
سبز می
خندم!
*
با سكوت
حرف می زنم!
*
ستاره و
ماه
كامل می
شوم
در شبی
كه تويی!
*
تركماني
به: آنا
محمد شاعر و دوست
نه اسب
نه سوار
نه آوای دو
تار
دشت
بی مرد
و
بی ستاره
ماهِ تنها
را
زنی
بر سينه می
فشارد!
معصومه ضيائی متولد 1335 خرم آباد است. بين سال
های 53 تا
57 اشعارش در كيهان و كيهان فرهنگی منتشر می شد و در سال های
مهاجرت در دنيای سخن، و برخی نشريه های محلی مانند: فصلنامه ی
آرا، روزنامه ی رشيد و كتاب " شاعران صلح" ( گردآوری ری را
عباسي)، و نشريه "ديدگاه" و " دفترها" (چاپ سوئد). با نشريه
اينترنتی "
ادبيات و فرهنگ" نيز همكاری دارد و
. . .
اكنون چند سالی است كه در آلمان زندگی می كند و
در كار نوشتن و سرودن و گاه ترجمه است.
|
|
