در جهان متنوع كنونی، هيچ دولت و كشوری نه شر مطلق و نه خير مطلق است و دوست يا دشمن مطلق وجود ندارد.

سياست خارجی نمی تواند بر اساس پيش فرض‌های مطلق گرايانه، خواه ايدئولوژيك، دينی يا سياسی تنظيم شود. سياست خارجی علی الاصول و علی الاطلاق بر محور منافع و مصالح ملی تنظيم می‌شود. بخشی از استراتژی سياست خارجی را برنامه‌های كلان ملی تعريف می‌كند. بر اساس اين معيارها، ادامه سياست كنونی ميان ايران و آمريكا، بيش از آمريكا به ضرر منافع ملی كشورمان می‌باشد.

بهبود روابط ايران و آمريكا و حتی برقراری روابط ديپلماتيك، به معنا يا معادل صرف نظر كردن از منافع ملی نيست. سياست خارجی هر كشوری بر اين اساس است كه با ساير كشورها، بر محور منافع ملی از هر گونه تنش آفرينی پرهيز كند و راه دوستی و مدارا را باز نمايد. تنش زدايی در روابط بين المللی يك سياست راهبردی است و روابط ايران با آمريكا نيز نمی تواند از اين قاعده مستثنا باشد. در ميان مقام‌های مسؤول كشور و فعالان سياسی اجماع نظر درباره ضرورت بهبود روابط ايران و آمريكا وجود دارد، اما شايد مشكل در اين باشد كه هر گروه و جناحی، سعی می‌كند امتياز گشودن اين گره كور تاريخی را منحصراً به نام خود ثبت نمايد.

ما بارها در مصاحبه‌ها و تحليل‌های گذشته خود تأكيد داشته ايم كه منافع ملی ايران ايجاب می‌كند روابط ايران و آمريكا بهبود پيدا كند و اين كه دولت ايران مذاكره رسمی و علنی با نمايندگان رسمی دولت آمريكا را برای حل اختلافات بپذيرد و آن را را اعلام نمايد و اعضای ايرانی مذاكره كننده و موضوعات و ميزان پيشرفت در مذاكرات را به اطلاع عموم برساند. در مواردی هم كه بنا به مصالحی انتشار گزارش علنی مذاكرات مصلحت نباشد، به جلسه غير علنی مجلس شورای اسلامی گزارش داده شود.