ابطحی ـ از اين كه مي­بينم وبلاگ­نويسی دارد رشد مي­كند خيلی خوشحالم. آخرين آن وبلاگ، نه سايت دكتر معين كانديدای رياست جمهوری است.

گرچه ادبيات آن هنوز خيلی رسمی است و بايد دكتر معين سعی كند كه وبلاگي­تر بنويسد ولی اصل كار مهم است. به عقيده­ی من بايد دكتر معين قول بدهد بعد از رياست جمهوری هم هفته­ای يك­بار هم شده وبلاگ بنويسد. يعنی مي­شود رئيس­جمهور آينده جزء وبلاگ نويس‌ها باشد؟ و بتواند حرف شما را بخواند و برايش پاسخ عملی پيدا كند؟.

وبلاگ دكتر معين را بهانه كردم تا بگويم: مهم­ترين مشكلی كه من بارها به آن اشاره كرده­ام اين است كه، افراد حاكم اصلاً حرف نسل جوان و نخبه­های آنان كه عمدتاً در مجموعه­ی وبلاگ دارها هستند را نمی فهمد. قدم اول برای حل هر مشكلی فهميدن درد است. آقای دكتر معين كه خودش پزشك است اگر از قانون پزشكی هم بخواهد استفاده كند، تا مرض را نفهمد، نمی تواند نسخه بنويسد. كاری كه الان خيلی رايج است. مرتب نسخه نوشته می‌شود، بي­آن­كه درد شناخته گردد.

ديروز داشتم با يكی از وبلاگ نويسان نام­دار كه مشكلاتی برايش پيش آمده صحبت می‌كردم. حرف توی حرف آمد، ياد روزهايی كه تازه وبلاگ می‌نوشتم افتادم كه اصلاً نمي­شد در محافل رسمی از اين كه وبلاگ دارم حرف بزنم. خودم هم سعی مي­كردم بيشتر بگويم سايت دارم تا وبلاگ. ولی امروز حتی كانديدای رئيس­جمهوری كه مي­داند اصلي­ترين بخش جامعه جوانان هستند و رسانه­ی آنان نيز به اينترنت تبديل شده، بايد وبلاگ بنويسد تا بتواند با اين نسل هم­سخن شود.

اين را قبل از هر چيز دليل موفقيت وبلاگ­نويسان ايرانی مي­دانم كه همه سختي­ها را تحمل كردند و در ميانه­ی راه متوقف نشدند، كسانی هم كه به هر دليل در ميانه­ی راه متوقف شدند بايد مورد حمايت و تشويق ديگران قرار بگيرند تا دوباره آغاز كنند.