|
ديدار دو تيم فوتبال ايران و ژاپن از مهم ترين رويدادهای دو
هفته اول سال 84 بود. نه نتيجه بازی دو تيم كه به سود ايران
تمام شد، بلكه آن انفجار خشمی كه در پايان اين مسابقه در فاصله
استاديوم آزادی و ميدان آزادی خود را نشان داد.
در بزرگترين كشورهای اروپائی
نيز، پايان مسابقات مهم فوتبال با شادی های گاه توام با خشونت
خيابانی همراه است و به همين دليل، اين نوع واكنش ها و تظاهرات
و شادی ها غافلگير كننده نيست، اما آنچه كه در تهران روی داد،
دارای چنان ابعاد سياسي- اجتماعی بود كه شمار كشته شدگان و
مجروحان پايان اين مسابقه را تحت الشعاع قرار داد. اين خشم
لجام گسيخته و نهفته در زير پوست شهرهای بزرگ ايران، نه واكنشی
طبيعی و وابسته به هيجان فوتبال، بلكه حاصل فرصت هائی است كه
جوانان برای نشان دادن خشم و اعتراض خود به حكومت بروز
می‌دهند. گرچه حاكميت همچنان بر اين تصور است كه اين نوع حوادث
و مسائل را می‌توان و بايد با سركوب، پاك كردن اصل مسئله از
صورتجلسه اجتماعی( برگزار نكردن مسابقات بزرگ و متلاشی كردن
فوتبال) و امنيتی كردن بازهم بيشتر فضای تنگ ورزش در جمهوری
اسلامی پاسخ داد. اين درحالی است كه اساسا قربانيان حادثه، خود
به نوعی قربانی امنيتی كردن هر پديده و رويدادی در جمهوری
اسلامی بود. بستن و محدود كردن درهای خروجی استاديوم يكصدهزار
نفره، در پايان ديدار ايران- ژاپن برای كنترل امنيتی مردم و
ترساندن آنها از تظاهرات و سردادن شعارهای ضد حكومتی قربانی از
خود بر جای گذاشت و آنجا كه جمعيت درهای استاديوم را پشت سر
گذاشت و به خيابان رسيد، شد آنچه كه همگان ديدند. آنها كه با
شادی معمولی مردم در پايان مسابقات فوتبال، در سالهای گذشته به
مقابله برخاستند، عملا بذری را پاشيدند كه حاصل آن همين
تظاهرات خشونت آميز و عملا "ضدحكومتی" پايان مسابقه ايران و
ژاپن بود.
ظرفيت محدود استاديوم يكصد
هزار نفره برای اين نوع مسابقات نيز از ديگر دلائل بروز اين
حادثه بود. پس از 26 سال، حاكميت آنقدر كه در انديشه بالا بردن
منار و گنبد برای ساختن مساجد بود و امام زاده ها را آباد كرد،
هرگز در انديشه ساختن استاديومی بزرگتر و يا حتی مشابه آنچه
پيش از انقلاب ساخته شد نبوده است و اين درحالی است كه جمعيت
ايران به نسبت زمانی كه استاديوم يكصدهزار نفره ساخته شد دو
برابر شده است. حاكميت در رويای مسابقات بين المللی قرائت قرآن
همچنان باقی است.
پيام نوروزی رهبر
به هاشمی رفسنجانی!
از ميان شادباش های رهبران
جمهوری اسلامی به مناسبت نوروز، پيام "رهبر" شايد درنگ
انگيزترين آن ها بود. او در پيام نوروزی خود اشاره به انتخابات
پيش روی رياست جمهوری كرد و طالب انتخاب فردی برای رياست
جمهوری شد كه نشاط و تلاشگری داشته باشد. اين اشاره ای بود به
هاشمی رفسنجانی كه به ميدان نيآيد و كار را بسپارد بدست
تلاشگری از شمار علی لاريجانی كه لابد 8 سال سلطه او بر سيمای
جمهوری اسلامی كه لابد سمبل تلاش و نشاط است. كسی كه ضديت او
عليه تلاش ونشاط توام با اميد مردم ايران برای اصلاحاتی كه به
اميد تحقق آن دوباره به محمد خاتمی رای داده بودند و مجلس ششم
را انتخاب كرده بودند فراموش نشدنی است. اين كه هاشمی نشاط
دارد و يا ندارد و تلاشی كه رهبر انتظار آن را دارد چه تلاشی و
در چه جهتی است، همه گنگ است و در واقع رهبر برای خواص پيام
فرستاده بود. اگر ظاهر پرنشاط هم منظورش بود، بايد نگاهی در
آينه به چهره خود می‌كرد!
شايد عاقلانه ترين توصيه به
رهبر برای پيام واقع بينانه نوروزی، همان توصيه ای باشد كه در
سخنرانی وی در كرج بيان شد و در همين شماره پيك نت می‌خوانيد.
او گفت: اگر من بجای رهبر بودم، همگان را دعوت به وحدت ملی،
ثبت نام برای كانديداتوری رياست جمهوری و ... می‌كردم تا راه
حلی شود برای اوضاع بحرانی داخلی و خارجی ايران. اين سخنرانی و
توصيه را مستقل از اين مطلب نيز می‌توانيد بخوانيد.
مذاكرات ناكام
اتمي
آغاز سال 84، همزمان شد با دور
ديگری از مذاكرات اتمی جمهوری اسلامی با سه كشور بزرگ اروپائی،
كه اعلام خبر شكست آن در فضای آغشته به تعطيلات نوروزی و
سفرهای نوروزی كمتر به آن توجه شد. اين كم توجهی در محدوده
جغرافيائی ايران بود، والا مطبوعات جهان آن را منعكس ساختند و
موضع گيری های مهم سياسی متعاقب آن نيز در مطبوعات امريكا
بازتاب يافت كه برخی از آنها را در اين شماره پيك نت
می‌خوانيد. |
