بعد از مرداد 32 بود. روزهای تلخ حقارت و استبداد و سركوب. راديو خبر پايان محاكمه مصدق را پخش‌ ‏كرد و او كه خود از ياران دكتر حسين فاطمی بود، در اتوبوسی كه راهی تهران بود سرود:

 خانمان سوز بود‌‏, آتش آهی گاهی

ناله‌‏ای می‌‏شكند پشت سپاهی، گاهی

گَرمُقدر بشود‌‏, سلك سلاطين پويد

سالك بی‌‏خبر، خفته به راهی، گاهي

قصه يوسف و آن قوم چه خوش پَندی بود

به عزيزی رسد افتاده به چاهی، گاهي

هستيم سوختی از يك نظر‌ای اختر عشق

آتش افروز شود برق نگاهی، گاهي

روشنی بخش از آنم كه بسوزم چون شمع

رو سپيدی بود از بخت سياهی، گاهي

عجبی نيست‌‏, اگر مونس يار است رقيب

 بنشيند بر گل، هرزه گياهی، گاهي

چشم گريان مرا ديدی و لبخند زدی

دل برقصد، ببر از شوق گناهی، گاهي

اشك در چشم, فريبنده ترت می‌‏بينم

در دل موج ببين, صورت ماهی، گاهي

زردرويی نبود عيب, مرانم از كوی

جلوه بر قريه دهد، خرمن كاهی، گاهي

دارم اميد كه با گريه دلت نرم كنم

بهر طوفانزده سنگی است, پناهی، گاهی

او نيز به هشتمين دهه زندگی‌‏اش رسيده است. معينی كرمانشاهی را می‌گوئيم. برادر زاده "معين الملك" كه به جرم آزاديخواهی ترور شد. براستی كه قصه ترور سياسی در ايران قصه‌بی‌پايانی است!

معينی كرمانشاهی نيز از يادگارهای دوران شكوفائی ترانه سرائی كلاسيك ايران است و از ستون‌های استوار برنامه‌های موسيقی راديو ايران، در سالهای پيش از انقلاب. شماری از معروف ترين ترانه‌هايی كه با صدای دلكش و مرضيه پخش شد را او سروده است.

می گويد: اكنون سالهاست كه ترانه درايران سقوط كرده است. در گذشته نيز ترانه به مردم شناسانده نشد. فقط مردم گوش می‌دادند.

معينی كرمانشاهی از مدافعان و فعالان تصويب قانون "حق مولف" در ايران است. حقی كه از زمان شاه تاكنون به سراينده شعر و سازنده آهنگ نمی رسد و در جمهوری اسلامی بسيار فراتر از دوران شاه، هر كس هر نوع تجارتی كه خواست با آثار ترانه سرايان، آهنگ سازان و خوانندگانی كه دستشان از همه جا كوتاه است می‌كنند. انواع سی دی‌ها در بازار است كه پول آن به جيب تكثير كنندگان می‌رود و يا ترانه‌ها را با صداهای عجيب و غريب(مخصوصا ترانه‌های خوانندگان زن دوران قبل از انقلاب را كه مردان در جمهوری اسلامی می‌خوانند) می‌خوانند و روانه بازار می‌كنند‌بی‌آنكه حساب و كتابی در كار باشد. معينی كرمانشاهی اخيرا در مصاحبه با خبرگزاری ايلنا از ضرورت قانون و قانون كپی رايت دراين زمينه دفاع كرده است، اما در مملكتی كه رئيس جمهور آن نمی تواند از قانون دفاع كند، چگونه می‌توان از هنرمندان و آثار آنها حفاظت قانونی كرد؟