در اعتراض به توقيف روزنامه و هفته نامه های شرق، نامه، حافظ و خاطره، يك جلسه و ديدار اعتراضی درتهران برگزار شد. دراين جلسه و از جمع كسانی كه حضور يافته بودند، سعيد حجاريان كه به كمك حجت الاسلام انصاری راد، رئيس فراموش نشدنی كميسيون اصل 90 مجلس ششم و شمس الواعظين سردبير از سردبيری و روزنامه نگاری محروم شده از جای خود برخاسته بود گفت: شايد مشكل روزنامه‌‏نگاری از اولين مرحله پيدايش روزنامه يعنی از پيدايش گازتا بود كه شروع شد. نشريه كاغذ اخبار در ايران با دستگاه تلاقی پيدا كرد و دستگاه آن را چون دستاورد تجدد بود سعی كرد مال خود كند و كم كم روزنامه‌‏ها را دستگاهی كردند، مثل بقيه امور؛ آخوند دستگاهی، دانشگاه دستگاهی، حزب دستگاهی و پارلمان دستگاهی.

قديم‌‏ها می‌‏گفتند فلان آخوند دستگاهی است. الان می‌‏خواهند كم كم روزنامه‌‏ها را دستگاهی كنند. يعنی روزنامه‌‏هايی كه هستند يا مال دستگاه باشد يا خنثی باشند، زرد باشند، حرف‌‏های عادی بزنند، درباره هنرپيشه‌‏ها و فوتباليست‌‏ها بنويسند و اگر می‌‏خواهند حرف سياسی خلاف امنيت دستگاه بزنند، بايد بسته شوند. لذا می‌‏بينيم كه موج سوم تعطيلی روزنامه‌‏ها و مطبوعات آغاز شود.

موج اول دهه 60 بود، موج دوم روزنامه‌‏های ما بودند و در دوره اصلاحات بسته شدند و الان هم مطبوعات دچار موج سوم توقيف هستند.

وقتی دموكراسی نباشد، كم كم سراغ احزاب می‌‏روند. الان احزاب هم در معرض خطرند. احزاب را هم می‌‏بندند. بعد می‌‏روند سراغ رشته‌‏های علوم انسانی در دانشگاه‌‏ها و آنها را هم می‌‏بندند. جامعه‌‏شناسي, فلسفه, علوم سياسی، الان می‌‏خواهند استادهای سكولار را از دانشگاه بيرون كنند. بعد كم كم می‌‏روند سراغ حوزه‌‏ها؛ امروز بعضی علما خودشان را خلع لباس كرده‌‏اند، بعضی‌‏ها از قم خارج شده‌‏اند، برخی‌‏ها هم در قم هستند اما تحت فشارند.

همين دعوايی كه در مورد انتخابات خبرگان است، دعوای روحانيت مستقل است با روحانيت دستگاهی. اين دعوا, دعوای دو ديدگاه است و فقط به حوزه و دانشگاه و روزنامه و احزاب اختصاص ندارد بلكه همه جا هست. حتی در بازار دو طيف وجود دارد؛ يك طيف بازاری است كه رانت دستگاهی دارد و ديگری بازاری كه رانت دستگاهی ندارد. به همين دليل بازار خراب شده و ديگر بازار گذشته نيست. آنها كه رانت‌‏خوار نيستند، امكان رقابت ندارند.

از 70 نفر از دانشجويان دانشگاه اميركبير در سال جديد ثبت نام نكرده‌‏اند. در بين دانشجويان هم، عده‌‏ای می‌‏شوند دانشجوی دستگاهی، عده‌‏ای هم اخراج می‌‏شوند و می‌‏روند دنبال كار خودشان, روزنامه‌‏نگاری هم از اين قاعده مستثنی نيست. مهم اين است كه آيا روزنامه‌‏نگاری مستقل می‌‏تواند با همبستگی خود جلوی روزنامه‌‏های دستگاهی بايستد و مقاومت كند.