وبلاگ مهرـ علی مزروعی ـ اين روزها مصادف با سالگرد روزهايی
است كه در سال 59 كشورمان مورد تهاجم و تجاوز رژيم بعثی عراق
قرار گرفت و ايران را در جنگی هشت ساله گرفتار ساخت. با وجود
حمايت جهانی از رژيم صدام حسين در اين تجاوز، ايران توانست با
مقاومتی حماسی و وصفناپذير از تماميت ارضی خود دفاع كند و با
تحمل خسارات مادی فراوان و ايثارگری عامه مردم و تقديم هزاران
شهيد و معلول برای اولين بار در تاريخ معاصر ايران نگذارد حتی
يك وجب از خاك كشور به تسخير دشمن متجاوز درآيد. هرچند گذر
زمان گرد غريبی بر آن دوران پاشيده و نسل پس از جنگ آشنايی
چندانی با وقايع و حوادث اين دوران راندارند اما آنانی كه اين
دوران را درك كردهاند و به ويژه افرادی كه نقشی هرچند اندك در
اين واقعه داشتهاند، هرگز نميتوانند شور و نشاط همبستگی ملی
و از خودگذشتگی و ايثارگری شهروندان ايرانی را در اين باره
فراموش كنند و صفحهء زرينی را كه برتارك تاريخ اين مرزوبوم با
خون جوانان وطن نوشته شد، از خاطر ببرند. ياد و نام همه آنان
گرامی باد. 17 سال از پايان و 26 سال از شروع جنگ ميگذرد، اما
سوال مهمی كه ميتوان مطرح كرد اين كه چقدر چهره امروز جامعه
ما و نحوه تعامل حكومت و مردم با دوران جنگ مشابهت دارد؟ البته
منظور اين نيست كه ايران وارد جنگی ديگر شود; چرا كه در گذشته
نيز جنگ بر ما تحميل شد و اگر جز اين بود هرگز دفاع ما توجيه
پيدا نميكرد، اما منظور اين است كه اگر به هر دليلی ايران بار
ديگر مورد تهاجم و طمع متجاوزی قرار گرفت باز هم عامه مردم
همانگونه رفتار خواهند كرد
كه در جنگ با رژيم بعثی كردند؟ ميدانم كه از نظر برخی افراد و
گروهها طرح اين پرسش ناصواب مينمايد و يا بيوجه، چرا كه از
نظر آنان جواب روشن است و آنها ميپندارند كه بلی، عامه مردم
همانگونه رفتار خواهند كرد و اگر افراد و گروههايی جز اين
فكر كنند از سوی آنان به اتهاماتی رايج از قبيل فريب زندگی را
خوردن، مرعوب بودن، متهم خواهند شد، اما به نظر نويسنده اين
سوال مهمی است كه جای تامل و توجه فراوان به ويژه از سوی
حكومتگران و دولتمردان در شرايط كنونی جامعه ما دارد. (خلاصه
شده توسط پيك نت) |