يك داستان ساده
يك ميليون امضاء می خواهيم
برای مقابله با تبعيض ميان زن و مرد
فريبا داوودی مهاجر

داستان خيلی ساده است. امضا كنندگان طرح «يك ميليون امضا برای تغيير قوانين تبعيض آميز» فقط و فقط در پی برابری هستند. هيچ مقوله ی ديگری در كار نيست. آنها  می خواهد در جامعه ای باز، آزاد و انسانی احساس امنيت كنند. می خواهند در پناه شايستگی به امكانات و فرصت‌های برابر دست يابند، چرا كه از هر گونه فرودستی رنج مي‌برند . واقعيت اين است كه امضا كنندگان اين طرح می خواهند كه دختران و زنان اين مرز و بوم امروز و فردا طعم ترس ناشی از خشونت را نچشند و برای فرار از خشونت راه فرار وخودكشی و ديگركشی را انتخاب نكنند . مستقل زندگی كنند و در همه امور مشاركت داشته باشند. و از حق انتخاب شغل، مسكن و مسافرت بهره مند شوند .

بدون ترديد جهان در حال پيشرفت و دگرگونی است. تحولی كه نيازهای جديدی برای بشر امروز ايجاد كرده كه پاسخ گويی به اين نيازها اجتناب ناپذير است و ايران به عنوان حلقه ای از زنجير جامعه جهانی از اين قاعده مستثنی نيست.

خيلی ساده است، اگر ما نتوانيم پاسخ قانع كننده ای به نيازها و مطالبات نسل جديد بدهيم، قطعا دچار بحران و عدم تعادل در مناسبات اجتماعی خواهيم شد. بنا براين لازم است كه تا وقت باقيست و تا بحران ها مانند موريانه تمامی پايه های اجتماعی را از بنيان متلاشی نكرده است، با اصلاح، تغيير و حتی وضع قوانين جديد پاسخی درخور به چالش ها و سوالات نسل امروز بدهيم.

نسلی كه ديگر باور ندارد زن برای خانه و پستو و آشپزخانه و زاييدن و خدمت به مرد آفريده شده است و مرد برای كار و بازار و كارخانه و تجارت و انحصار قدرت و رياست.

نسلی كه مايل است پا به پای مردان علم بياموزد، حضور اجتماعی داشته باشد و از فرصت ها و مشاغل، هويت و مالكيت برابر با مردان بهرمند شود و در نهايت در سايه ی برابری جنسيتی از تمامی حقوق انسانی استفاده كند. چرا كه ديگر امروز مفهوم زن خوب، زنی نيست كه تنها اطاعت كند و مرد نان آور، به قيمت نفقه ای كه می پردازد تمكين جنسی زن را خريداری نمايد.

زن امروز ، مايل به باز تعريف نقش های كليشه ای گذشته است . نقش هايی كه در طول تاريخ برای زنان رقم زده اند و چه بسا بسياری از زنان نيز باور كرده بودند كه اين نقش ها تعريف شده و كاری جز همين تكاليف خانگی از آنها بر نمی آيد.  زنانی كه تنها می توانستند مردان بزرگ تربيت كنند، اما هرگز خود به بزرگی دست نمی يافتند ، زنانی كه تاريخ می ساختند ولی خود در تاريخ فراموش می شدند .

همچنان كه بسياری از مردان امروز هم به اين باور رسيده اند كه زنان در خلقت و قوانين و تكاليف برابر با مردان آفريده شده اند . نا برابری را بر نمي‌تابند و از هر گونه تبعيض و استثمار و تجاوز و تحقير انسان ديگر به هر بهانه ای رنج می برند و مايل اند كه در تعاريفی جديد ميان تكاليف و حقوق و مسئوليت ها تعادل بر قرار شود .

بديهی است در اين ميان، گام اول اصلاح و تغيير در قانون اساسی و مدنی است، اصلاحی كه می تواند پايه های خانواده را محكم و روابط خانوادگی و اجتماعی را مبتنی بر عقلانيت نمايد . چرا كه برخورد خشك و جمود در رابطه با تفسير كذشتگان از احكام و روايات كه متوجه به زمان خود بوده اند مناسب و شايسته ی جامعه ی در حال تغيير و تحول نيست و گره از مشكلات امروزی باز نخواهد كرد . چه بسا اگر اين مقاومت در مقابل تبعض و تحقير با بهانه ی حفظ دين صورت گيرد، اسلام را به عجز و نا توانی در برابر حل مشكلات و مسائل جهان و انسان معاصر متهم كند و هم چنان زن را قربانی قوانين تبعيض گرايانه ی اجتماعی سازد.

در كمال تاسف در يك هياهوی تبليغاتی مرد سالارانه، مطالبات برابری خواهانه، مطالباتی راديكال و افراطی تلقی می شود. برخی حركت جنبش زنان را جدايی طلبانه از روند اصلاح و يا دموكراسی خواهی می دانند، برخی ديگر اين جنبش را محكوم به بستر سازی برای انقلاب نرم و مخملی و ساتنی و انواع رنگ ها می كنند، چه بسا عده ای اين گونه فعاليت ها را مبتنی بر نوعی تنفر يا عقده گشايی از مردان می دانند؛ تنفری كه حذف مردان را می طلبد و رو در روی انان ايستاده است. بعضی ديگر جنبش را متهم به پيروی از يك مد يا تب داغ می كنند .

اما داستان خيلی ساده است. امضا كنندگان طرح «يك ميليون امضا برای تغيير قوانين تبعيض آميز» فقط و فقط در پی برابری هستند.

هيچ مقوله ی ديگری در كار نيست. آنها می خواهد در جامعه ای باز، آزاد و انسانی احساس امنيت كنند. می خواهند درپناه شايستگی به امكانات و فرصت‌های برابر دست يابند چرا كه از هر گونه فرودستی رنج مي‌برند . نمي‌خواهند بر مردان سلطه پيدا كنند كه خود سال‌ها تحت سلطه بوده اند و هر گونه نظام مبتنی بر تبعيض و سلسله مراتب را نقد می كنند . بر مردان كينه نمی ورزند چرا كه خود منادی صلح و دوستی و برابری و عشق هستند و معتقدند كه تنها در سايه چنين ارزش‌هايی است كه می توان به يك خانواده و جامعه مدرن و متعادل دست يافت.

از مد و تب هم پيروی نمی كنند كه نه تنها وقت آن گذشته است، بلكه هزينه بالای آن به پز و پرستيژ نمی ارزد. واقعيت اين است كه امضا كنندگان اين طرح مايلند كه دختران و زنان اين مرز وبوم امروز و فردا طعم ترس ناشی از خشونت را نچشند و برای فرار از خشونت راه فرار و خودكشی و ديگركشی را انتخاب نكنند .مستقل زندگی كنند و در همه امور مشاركت داشته باشند . و از حق انتخاب شغل مسكن مسافرت بهره مند شوند .

انقلاب به رنگهای مختلف را هم به رقبای سياسی سپرده اند تا در پس اين رقابت ها قدرت و ثروت را ميان خود تقسيم كنند كه هرگز بهره ای از آن نصيب جامعه زنان نخواهد شد .

در نهايت اين راه را آغاز كرده ايم و اميد واريم همراهانی داشته باشيم كه عقيده و عملشان يكی است. لاف حقوق زنان را نمی زنند تا در اين ميان نمد كلاهشان را ببافنند، رای زنان را در انتخابات مختلف مصادره كنند، روی دوش زنان به پست ومقام وپولی دست يابند و در اولين حركت پس از دست يابی به قدرت به بهانه حفظ حريم خانه زنان را خانه نشين كنند و يا به دليل پرهيز از ويترينی شدن زنان آنها را از قدرت حذف كنند .

ما اميد واريم بتوانيم از ياری دوستانی بهره مند شويم كه به همه ابنا بشر با هر عقيده ومسلكی و يا رنگ ومذهب و نژادی عشق بورزند وبه دليل اينكه خود را حق و ديگران را باطل می دانند چاقوی حدف وطرد بر يكديگر نكشند.

 سايت  http://we-change.org