چرا جنگ؟
س.پ (و. برخورد)

اين روزها از داخل ايران صدای فرياد "هل من مبارز" خطاب به جهانيان بسيار شنيده می شود. حكومت مدتهاست در لوای شعار ديپلوماسی و مذاكره خود را برای يك جنگ آماده می كنند. جنگی كه در كمال شگفتی ميل و رغبت زيادی برای هر چه سريعتر آغاز شدن آن دارند. اين را در رفتار دولتمردان تندرو و جنگ سالاران حاكم بر ايران به روشنی می توان دريافت، افتتاح پياپی تاسيسات اتمی بدون توجه به نگرانی های جهانی، برگزاری پی در پی مانورهای نظامی و تبليغات گسترده در مورد توانايی های نظامی ايران، لغو اكثريت معافيت های سربازی (معافيت های پزشكی ـ خريد خدمت سربازی ـ امريه) و تاكيد به انجام خدمت سربازی و ... .

اما چرا ج .ا نياز به جنگ دارد ؟

مدتهاست جامعه مدنی ايران حركت گام به گام خود به سوی يك مبارزه همه جانبه برای دستيابی به خواسته های خود را آغاز كرده است. حركتی كه بر خلاف اكثر قريب به اتفاق مبارزات پيشين، نه بر خشونت و ترور بلكه بر مبارزات آرام و مدنی استوار است. اين امر حكومت های سركوبگر را در وضعيت دشوار قرار می دهد، دوری از خشونت و آرامش موجود در اين فعاليت ها، امكان برخورد حذفی با آنها را بسيار محدود كرده است، جواب مشت را می توان با گلوله داد اما تا به كی جواب گل را می توان با گلوله داد؟ حكومت نياز دارد برای بقای خود از گسترش روزافزون اين مبارزات كه ساختار حكومت را هدف گرفته است جلوگيری كند، و جنگ و وضعيت جنگی اين امكان را به آنها می دهد تا جامعه را به بهانه آن تك صدا كنند و با هر مخالفی به بهانه جاسوسی و ... برخورد كنند. و در ديگر سو جامعه مدنی به دليل تهديد تماميت ارضی كشور، به يك اتحاد استراتژيك با حكومت دست بزند. در هر دو اين وضعيت ها اين گروهها از هدفشان كاملاً دور می شوند. زيرا يا با خطر حذف از عرصه مواجه هستند، و يا به دليل شركت در جنگ شعارهای ضد خشونتشان بی اثر می شود و اعتماد از آنها سلب می شود. نمونه اين وضعيت، وضعيتی است كه برای جنبش صلح اكنون در اسراييل به وجود آمد كه به دليل شركت در جنگ لبنان كليه شعارهای صلح طلبانه شان در نزد مردم اسراييل از سكه افتاد.

اين دلايل سبب شده است حكومت بی توجه به سرنوشت هفتاد ميليون شهروند ايرانی و آينده كشور  راه جنگ را انتخاب كند. راهی كه تنها بازنده آن ملت ايران هستند.

نگو ما دو تا كميم

من و تو اين همه ايم

ای عزيز گلريز

عشق يعنی همه چيز