عرصه بر اکثريت مردم تنگ تر شده
محمد باقر صميمی- ماهنامه رونا

ايران يکی از ثروتمندترين زمانهای تاريخی خود را می گذراند. اين ثروت از کنار افزايش قيمت نفت  ممکن شد و برای نخستين بار به برنامه ريزان و مديران کشور اين امکان داده شد تا بتوانند زندگی مردم را رونق بخشند و آسودگی خيال برای آنان به بار آورند. آيا در همين شرايط؛ مردم ايران از نظر معيشتی و خرج روزمره خود آسوده اند؟! براحتی می توان گفت، نه.

بسياری از ايرانيان نه تنها آسوده نيستند، بلکه در رنج و عذابند، دخل و خرج زندگی آنان هيچ با هم نمی خواند و بسياری صورت خود را با سيلی سرخ نگه می دارند و آبرومندانه در گرسنگی فزاينده، حتا در حد استيصال زندگی می کنند. چرا اينچنين است!؟.

نزديک به اکثريت ايرانيان با چشمانی از حدقه در آمده، اختلافات فاحش طبقاتی را ميبينند و بسياری آبرومندانه گرسنگی ميکشند. چرا !؟ راستی، چرا بايد اين طور باشد!؟ هر کس آمد وعده عدالت و رفاه داد و گفت «در شرايط حساس کنونی تنها برای مدت کمی صبر کنيد. ما عدالت اقتصادی و رفاه معيشتی را برايتان فراهم می کنيم.» اما بسياری از ايرانيان، هر چه منتظر شدند، چيزی نصيبشان نشد. در حالی که در جلوی چشمان خود به عينه ميبينند که اين «شرايط حساس کنونی وطن» تنها برای آنان است و اقليتی هيچگونه حساسيتی وطنی برايشان نيست!؟ و هر روز چاق تر می شوند در حد ترکيدگی! صريح بايد گفت، جا برای ايرانيانی که آبرومند هستند تنگ شده است. و ايرانيان آبرومند چيز زيادی از خوان گسترده مُلک ثروتمند خويش، نصيبشان نمی گردد. چرا بايد اينچنين باشد!؟ چرا!؟