ابطحی ـ  چند روز پيش - قبل از اينكه كسی حتی فكركند ميخواهند شرق را ببندند - جمعی از مسئولان روزنامه های اصلاح طلب در جلسه ای بودند. آقای كروبی هم بود. يكی از مسئولان روزنامه ها گرازش می داد كه در اين مدت چند ماهه قيمت كاغذ دو برابر شده است و عملاً روزنامه هايی كه پشتوانه ی دولتی ندارند در آستانه ی تعطيلی قرار گرفته اند. تحليل همه اين بود كه اين راه خيلی مدنی تر از بستن فله ای مطبوعات توسط سيستم قضائی است.

در كنار اين بحران روزنامه ای، اگر حمله ی فراگير نيروی انتظامی برای جمع آوری ماهواره و فيلترينگ مرتب سايت ها و نامه ی رئيس دفتر رئيس جمهور كه از رسانه ها، شكايت به دادستانی را مورد توجه قرار داده اضافه كنيم، حلقه ی كاملی برای محدود شدن اطلاع رسانی در كشور ترسيم می شود.

آقای كروبی می گفت اين محدوديت در سالی كه دو انتخابات در پيش است، و گروه های اصلاح طلب برعكس محافظه كاران از رسانه های بزرگ دولتی و نيمه دولتی بی بهره اند، معنادارتر است. طبعاً مسائل هسته ای ايران هم كه در همه جای دنيا – به جز ايران – در صدر اخبار قرار دارد در اين مسأله بی تأثير نيست.

در هر حال بايد باور كرد كه محدود كردن رسانه های اطلاع رسانی در دنيای كنونی كه دنيای ارتباطات نام گرفته، اثری ندارد. سيل امكانات ارتباطی جدی تر از آن است كه بتوان اطلاع رسانی را محدود كرد.