گزارشی از آمادگی های جنگی در ايران!

فرماندهان نظامی از مدتها قبل خود را برای مقابله نظامی با آمريكا آماده كرده اند. سال گذشته فرمانده سپاه پاسداران از آمادگی برای "جنگ های نامتقارن" با "دشمن خارجی» خبر داده بود. اين جنگ ها از نوعی است كه اكنون حزب الله در مقابل تهاجم رژيم اسراييل در جنوب لبنان به كار گرفته است.

همين آمادگی در زمينه تحريم های اقتصادی نيز تدبير شده است. با داغ شدن بحث تحريم های اقتصادی ايران در اثر اولتيماتوم جديد شورای امنيت، در رابطه با پرونده هسته ای، برخی مسوولان در 11 مرداد از ذخيره سازی ها خبر دادند. محمد صادق مفتح معاون وزير بازرگانی گفت: "درحال حاضر وزارت بازرگانی از ذخاير مطمئن در زمينه كالاهای اساسی برخوردار است."

محسن شاطر زاده سرپرست معاونت توليد وزارت صنايع و معادن نيز گفت: "از مدتی پيش اين وزارتخانه درحال برآورد ذخيره سازی به ميزان يك ‌سال بوده است."

تنها در رابطه با تحريم اقتصادی و يا احتمال تجاوز نظامی نيست كه حكومت خود را آماده كرده است. اين احتمال را با توجه به آرايش جنگی مورد اشاره در بالا نمی توان از نظر دور داشت كه درهم شكستن همه پل ها, جاده های سياسی در شرايط درهم ريختن يا شل شدن امكان كنترل  بر مردم نيز بخشی از تداركات محسوب شود. دستگيري, شكنجه, ضرب و شتم, صدور احكام سنگين و ظالمانه برای فعالين و سازمانگران دانشجويي, پيگرد فعالين زنان, دستگيری های وحشيانه در استان های خوزستان, كردستان, بلوچستان, آذربايجان, شدت دادن به سانسور و فيلترينگ و حمله مجدد به خانه های مردم برای برچيدن ماهواره ها, راه اندازی بساط پيگيردهای جديد خيابانی به نام مقابله با اشرار, افزايش اعدام های علنی و صدور احكام سنگسار و قطع عضو, تمركز بر سركوب نهادهايی كه در چهارچوب قانون اساسی رژيم يا در حاشيه آن سعی می كنند تا به دادخواهی قربانيان سركوب صدايی قابل شنيدن بدهند و در همين رابطه غيرقانونی اعلام كردن كانون مدافعان حقوق بشر و بالاخره بی اعتنائی به اعتصاب غذای سياسی زندانيانی نظير اكبر محمدی و بازداشت مجدد اكبر باطبی  نيز بخشی از همين تدارك جنگی است.

در اين صورت، بدون هيچ ترديدی سركوب زندانيان سياسی حلقه مهمی در زنحيره سركوب ها را تشكيل خواهد داد. با توجه به چنين خطری است كه مبارزه بر محور شعار آزادی زندانيان سياسی در شرايط كنونی اهميت فوق العاده ای كسب می كند.

البته بايد دانست كه تشديد سركوب هميشه نشانه ضعف يك حكومت است. هر رژيمی وقتی  موقعيت خود را لرزان يافته و نسبت به آينده موجوديت خود احساس خطر می كند، لجام گسيخته تر تيغ برمی كشد و اول از همه به سراغ گروگان های اسير می رود. ملت ايران بهترين و شايسته ترين فرزندان خود را در جمهوری اسلامی از دست داده است, كه قتل عام هولناك زندانيان سياسی درسال 1367 از موارد برجسته آن است. نمی توانيم در شرايطی كه حكومت آرايش جنگی به خود گرفته است, نسبت به احتمال انتقام جويی های گسترده در زندان ها بی تفاوت بود.(روشنگری- با برخی اصلاحات و تغييرات)