آتش بس شكننده، در جنوب لبنان برقرار شده است. تلاش هايی كه اسرائيل و جمهوری اسلامی تا آخرين لحظه برای جلوگيری از تصويب قطعنامه آتش بس يا ممانعت از پذيرش آن توسط حزب الله داشتند به نتيجه نرسيد. برخلاف ظاهر اوضاع، اسرائيل و جمهوری اسلامی بازندگان بزرگ حوادث لبنان اند. هدف اسرائيل آن بود كه افكار عمومی لبنان را برعليه حزب الله بسيج و آنان را متحد خود كند. جنگ نتيجه معكوس برجای گذاشت. جناح نيرومندی در رهبری جمهوری اسلامی نيز كه اكنون هدايت سياست خارجی كشور را برعهده دارد می كوشد ايران را به سمت يك برخورد نظامی هدايت كند، يعنی حمله ويرانگری به ايران كه از درون آن بنظر اين جناح بايد يك ائتلاف استراتژيك با آمريكا و اسرائيل تحت عنوان ضرورت "جلوگيری از ويرانی ايران" بيرون آيد. حزب الله لبنان با توجه به موضع ضدامپرياليستی و ارتباط هايی كه با بدنه نيروهای مسلح ايران دارد مانع از به ثمر رسيدن چنين سياستی است و اينان نيز تصميم گرفته اند از شر حزب الله خلاص شوند. اين جناح همان نيرويی بود كه ماجراجويی اسارت دو سرباز اسرائيلی را به حزب الله تحميل كرد، تا آخرين لحظه دربرابر آتش بس كارشكنی كرد و اكنون می كوشد با گرفتن مواضع به اصطلاح تندروانه و مخالفت با خلع سلاح و دميدن در بوق پيروزی حزب الله در برابر اسرائيل عملا مانع از مذاكره و سازش های معقول رهبران حزب الله در لبنان شود. حتی از اين طريق اسرائيل را تحريك به آغاز دوباره جنگ كند.

رهبران جمهوری اسلامی در حالی مخالفت خود را با خلع سلاح حزب الله و پيروز حزب الله بر اسرائيل را اعلام می كنند كه حسن نصرالله رهبر حزب الله خود بارها اعلام كرده است: "هر زمان غرب بپذيرد لبنان ارتشی داشته باشد كه بتواند دربرابر تجاوز اسرائيل ايستادگی كند، ما همان روز سلاح هايمان را تحويل می دهيم". آيا آمريكا و اسرائيل اصلا اجازه می دهند كه لبنان ارتش مستقلی در اختيار داشته باشد، آن هم با شدت نفرتی كه در سراسر لبنان نسبت به اسرائيل وجود دارد و جنگ اخير آن را تشديد كرده است؟

لبنان زمانی می تواند ارتش داشته باشد كه متحد اسرائيل باشد و هدف از جنگ نيز همين بود. اين همان نكته ای است كه بنيامين نتان ياهو نخست وزير سابق اسرائيل در مصاحبه با نشريه فوكوس به آن اشاره می كند و می گويد: "حكومت لبنان در اصل، در تهران قرار دارد و حزب الله عضوی از اعضای شيعه است. لبنانی ها بايد تصميم بگيرند: يا اتحاد با ايران و حزب الله و يا عليه آن."  بعبارت ديگر لبنان كشور مستقلی نيست و ارتش مستقل لبنانی در كار نخواهد بود، تا زمانی كه لبنان متحد استراتژيك اسرائيل نباشد. در غيراينصورت حزب الله اگر سلاح هم بر زمين بگذارد كادرهای آن به ارتش منتقل خواهند شد. و اگر لبنان ارتشی نداشته باشد مسئله خلع سلاح حزب الله هم مطرح نخواهد شد. بنابراين موضع درست همان سخنی است كه حسن نصرالله مطرح كرده نه شعارهای تند و تيزی كه گردانندگان جمهوری اسلامی سر می دهند كه هدفش پيش از هرچيز مرعوب كردن و تحت فشار گذاشتن رهبری حزب الله است.

مشكلی كه حزب الله لبنان از اين پس با آن روبرو خواهد بود ادامه تحريكات و تجاوزات اسرائيل از يكسو و فشارهای رهبری ايران برای به دنبال خود كشيدن و وادار كردن حزب الله به گرفتن مواضع حساب نشده و ماجراجويانه از سوی ديگر است. اما بنظر می رسد كه رهبری حزب الله در اين جنگ فهميد كه تا چه اندازه می توان روی حكومت ايران حساب كرد و هدايت كنندگان پشت پرده سياست خارجی و داخلی جمهوری اسلامی به كجا می روند و چه نقشه ای برای حزب الله كشيده اند. اگر چنين باشد، اين بزرگترين باخت رهبران جمهوری اسلامی از جنگ اخير خواهد بود و بايد منتظر بود كه حزب الله بتدريج از تهران فاصله بگيرد و برنامه و سياست های خود را در چارچوب ملی لبنان هرچه بيشتر تنظيم و ادغام كند. سياستی كه نشانه های آن بارها در جنگ اخير ديده شد.