|
و. چراغهای خاموش
م- ت :
بعد از ظهر بود و گرم . شرجی هوا در سالن كوچك ادوار تحكيم
وحدت توی صورت آدم می زد . آن همه كسانی كه آمده بودند، نشسته
و ايستاده و عرق ريزان در يك عصر تابستانی تهران، می خواستند
از كسی سخن بگويند كه برای آزادی به پشت ميله ها افتاده است.
علی اكبر موسوی خويينی.
سالن تحكيم با تمام كوچكی اش ، خيلی ها را دور هم جمع كرده
بود. از منتهی اليه چپ تا ميانه های راست. فريبرز رييس دانا و
مصطفی تاج زاده ، سعيد حجاريان و بابك احمدی، الهه كولايی و
سيمين بهبهانی. هاشم آغاجری و تقی رحمانی. وزنه چپ ها سنگين تر
بود، ولی نوبت سخن به همه رسيد. جلسه 4 ساعت به طول كشيد. آن
قدر كه محسن كديور به عنوان آخرين سخنران به شوخی و طعنه گفت:
من در وقت اضافه سخن می گويم!
پيش از او خيلی های ديگر سخن گفتند. فريبرز رييس دانا
از كسانی گفت كه در اين نيم قرن اخير به اتهامی واحد زندان را
تجربه كرده اند. او با آن چهره هميشه برافروخته اش ، نام مصدق
و فاطمی را در كنار تقی ارانی و خسرو گلسرخی آورد و از آنها به
نام قربانيان آزادی ياد كرد.
بعد نوبت به عبدالفتاح سلطانی رسيد. وكيلی كه اسفند ماه
پس از گذران حبس(بازداشت موقت چند ماهه!) از زندان آزاد شده
است. سلطانی از نقض قوانين در زندان گفت. اين كه كوچكترين
حقوق شهروندی
در زندان های جمهوری اسلامی رعايت نمی شود و همه
بخشنامه های
صادر شده برای رعايت حقوق زندانی صوری و فرمايشی است. سلطانی
از مقام های قضايی پرسيد كه چرا عليرغم تاكيد های قانونی،
اجازه داشتن وكيل به موسوی خويينی داده نشده است و او از اين
ابتدايی ترين حقوق يك زندانی محروم است؟
پرسش های سلطانی را سخنران بعدی، يعنی تقی رحمانی با
روايت زندان های دهه 60 پی گرفت. رحمانی دو نكته برای گفتن
داشت و يك پرسش. او كه زندان را در سه دهه پياپی تجربه كرده
است، از اعدام ها و شكنجه های دهه 60 گفت و گفت: من خيلی
خوش شانس
بودم كه پوستم را كندند نه سرم را.
رحمانی خطاب به جوان تر های جمع هم گفت شتر زندان در خانه همه
می خوابد، ولی برای انفرادی كشيدن و تحمل شكنجه اعتقاد لازم
است. ايمان به آرمانی كه محافظ آدمی در سختی های زندان باشد.
رحمانی سپس سئوالش را طرح كرد. اين كه چرا دعوای 100 ساله ميان
نيروهای دموكراسی خواه، هميشه به نفع نيروهای قبل از دموكراسی
تمام شده است. او از روشنفكران خواست به جای بكار بردن كلمات
تابناك به اين سئوال پاسخ دهند كه چگونه می شود كاری كرد تا از
اين پس در دعوای نيروهای مدرن و دموكراسی طلب ، نتيجه به نفع
نيروهای مرتجع تمام نشود.
رحمانی گفت اگر مدل تحققی برای رسيدن به دموكراسی پيدا نشود و
دعوای دموكراسی در سطح نخبگان ادامه يابد، همه شعارهايی كه
داده می شود كشك است، زيرا مستبدان با شعار ازادی خواه نمی
شوند.
او پايان سخنش را هم به حكايت تلاش های موسوی خوئينی در دوران
نمايندگی مجلس ششم برای يافتن بازداشتگاه های مخفی و رسيدگی به
احوال زندانيان سياسی خصوصا زندانيان شهرستانی اختصاص داد و
تلاش او به عنوان نماينده در طول تاريخ مجالس ايران را
كم نظير
خواند.
دكتر ملكی
اما هم از آغاز كه پشت تريبون قرار گرفت به گلايه از فعالان
جبهه دموكراسی و حقوق بشر پرداخت و پرسيد كه چرا در 22 خرداد و
در تجمع مسالمت آميز زنان هيچ كدام از افراد جبهه دموكراسی
خواهی حضور نداشته اند تا جلوی بازداشت موسوی خوئينی را بگيرند
.
ملكی خطاب به تشكيل دهندگان جبهه دموكراسی و حقوق بشر گفت با
نشستن و حرف زدن چيزی عوض نمی شود و در بر همين پاشنه خواهد
چرخيد. او از اعضای ادوار تحكيم وحدت هم خواست برای نشان دادن
اعتراض خود به بازداشت مهندس موسوی، تحصنی مسالمت آميز را جلوی
قوه قضاييه يا زندان اوين تشكيل دهند.
پس از سخنرانی دكتر ملكی نوبت به يكی از هواداران جبهه
دموكراسی خواهی و حقوق بشر رسيد. احمد شيرزاد پيش از هر
چيز پاسخی به گلايه های ملكی داد و گفت: اگر توقعات حداكثری
باشد اما تلاش ها حداقلی، مشخص است كه كار به جايی نمی رسد.
روی سخن شيرزاد به طيف كسانی بود كه انتخابات رياست جمهوری سال
گذشته را تحريم كردند و از كانديداتوری معين حمايت نكردند.
شيرزاد سپس به سناريوهايی اشاره كرد كه ممكن است برای مهندس
موسوی چيده شده باشد. او گفت ممكن است بخواهند پروژه تواب سازی
را درباره مهندس خويينی پياده كنند، اما نبايد فراموش كنيم كه
اقای خويينی قبل از بازداشت اعلام كردند حرف من همان است كه
بيرون از زندان زده ام.
سخنران بعدی را رضا دلبری مجری جلسه اين گونه معرفی كرد :محمد
علی عمويی، با سابقه ترين زندانی سياسی ايران. كسی كه
سابقه زندانش از كل عمر من بيشتر است.
عمويی با چهره ای شكسته و تجربه
37
سال زندان پشت تريبون قرار گرفت. او نيز به مانند تقی رحمانی
از زندان های دهه 60 آغاز كرد. آنها را با زندان های فعلی
مقايسه كرد و گفت وضعيت به مراتب بهتر شده است و اصلا قابل
مقايسه با زندان های دهه 60 نيست ولی از ياد نبايد برد كه
بهبود ايجاد شده به خاطر مقاومت و پايداری كسانی بوده كه در
اين سالها
افشاگری
كرده و از اعدام ها و شكنجه ها پرده برداشته اند. عمويی با
نگاهی اميدوار به آينده از حاضران جلسه خواست كه برای ازادی
مهندس خويينی به عنوان افشاكننده بازداشت گاه های مخفی تمام
تلاششان را انجام دهند و اين بيت شعر را نيز به پايان سخن
اضافه كرد:
آفتاب زندگی پاينده باد
چشم ما بر طلعت آينده باد
پس از او نوبت احمد باطبی رسيد. مشهورترين دانشجوی
زندانی 18 تير 78 ، كه در حال سپری كردن 15 سال حبس است و
اكنون نيز با مرخصی از زندان بيرون است. او سخنش را با روايت
خاطره ای از مهندس موسوی آغاز كرد و گفت : در ديدارهايی كه با
آقای خويينی داشتم ، هميشه به من می گفت كلمه زندان اوين را به
كار نبر، بگو هتل اوين. بگذار احساس نكنی كه در تنگنا هستی.
باطبی سپس پيگری های مهندس موسوی درباره وضع زندانيان سياسی را
عامل اصلی
دستگيری او دانست و گفت :
پرونده سازی
برای مهندس خويينی را از سال 82 آغاز كرده بودند و زمانی كه من
در سال 82 پس از ديدار با ليگابو ( نماينده حقوق بشر سازمان
ملل ) دستگير شدم، بازجوها مدام اصرار داشتند كه اعتراف كنم
ديدارم با ليگابو به توصيه مهندس خويينی بوده است.
پيش از آن كه مراسم به پايان برسد، همسر مهندس خوئينی
هم خود را به مراسم رساند. او از دفتر شيرين عبادی می آمد
بلكه بتواند كارهای وكالت همسرش را انجام دهد. خانم اسلامی
سخنش را با نگرانی از وضيعت جسمی مهندس موسوی آغاز كرد و
از مسوولا ن قضايی در خواست كرد تا همسرش را هر چه زودتر به
يك بيمارستان مجهز منتقل
كنند.
او سپس از غير پاسخگو بودن قوه قضاييه گلايه كرد و گفت: از
فردا روزی دو ساعت مقابل ساختمان قوه قضاييه خواهم ايستاد تا
مسولان اين قوه وقتی از پنجره به بيرون نگاه می كنند بدانند كه
زنی دلنگران همسرش است.
آخرين سخنران مراسم هم محسن كديور بود. روحانی اصلاح
طلبی كه او نيز تجربه ماهها زندان را به اتهام توهين به رهبری
و مخالفت با ولايت فقيه در كارنامه دارد.
كديور روی سخنش را مطابق معمول مقام های طراز اول مملكت قرار
داد و خطاب به آنها گفت: شما اعتراض مسالمت آميز زنان را سركوب
كرديد و با بازداشت مهندس موسوی كه نمونه يك جوان ميانه رو است
راه را برای
اقدام های زير زمينی
و غير مسالمت آميز باز می كنيد.
او از رهبران جمهوری اسلامی پرسيد كه مخالفان سياست های شما كه
درصد قابل توجهی از مردم را تشكيل می دهند كجا می توانند
مخالفت خود را ابراز كنند؟ كديور با ابراز تاسف از اين كه در
100 سالی كه از مشروطه می گذرد هيچ تجمع مسالمت آميزی در ايران
برگزار نشده كه با خشونت دولتی متوقف نشده باشد؛ خطاب به
دولتمردان ايران گفت: فكر می كنيد
تا چه زمان
می توانيد اين گونه بر گرده مردم سوار شويد؟
اين جمله پايانی كديور كه با دعايی برای آزادی همه زندانيان
همراه بود به جلسه 4 ساعته ادوار تحكيم برای حمايت از آزادی
مهندس موسوی خويينی و دانشجويان بازداشت شده ای مانند عابد
توانچه و ياشار قاجار پايان داد؛ اما آغاز خوبی بود برای حركت
تازه ای كه جريان دانشجويی كشور می تواند آن را دنبال كند.
جريانی برای دور هم جمع كردن نيروهای دموكراسی خواه و مدرن تا
به قول تقی رحمانی از اين پس شاهد قدرت يافتن نيروهای قبل از
دموكراسی از دل دعوای اهالی دموكراسی نباشيم.
ادوار نيوز: سوم تيرماه دفتر سازمان دانش آموختگان ايران
(ادوار تحكيم وحدت) ميزبان جمعی بی سابقه و گسترده از نيروهای
تحول طلب ايرانی بود. گستره ای از چهره هايی كه سالها بود چنين
گرد هم نيامده بودند . سيزده روز پيش چهره شاخص جنبش دانشجويی
ايران، نماينده شجاع مردم تهران در مجلس ششم، ناظر حقوق
زندانيان در زندان های بی نام و نشان، دبير كل سازمان دانش
آموختگان ايران، نهادی مدنی كه برای توسعه حقوق بشر و دموكراسی
در ايران می كوشد، در سلولی از انفرادی های بندی از اوين كه
خود بارها در مقام نماينده مردم ايران به آنها سركشيده بود بسر
می برد.
در اين نشست نمايندگانی از احزاب و سازمان های: جبهه ملی
ايران، جبهه مشاركت ايران، نهضت آزادی ايران، حزب ملت ايران،
جنبش زنان ايران، ملی مذهبی ها ، كانون مدافعان حقوق بشر،
سنديكای شركت واحد اتوبوسرانی، جنبش مسلمانان مبارز، كانون
نويسندگان ايران، اتحاد دموكراسی خواه، سازمان مجاهدين انقلاب
اسلامی، مجمع نيروهای خط امام، تعدادی از نمايندگان دوره ششم
مجلس، روشنفكران، شاعران، نويسندگان، روزنامه نگاران و اساتيد
دانشگاه ها حضور داشتند. همچنين چهره هايی سياسی از جمله: دكتر
پرويز ورجاوند، محمد سيف، دكتر محمد ملكی ، مهندس شاه ويسی،
دكتر هرميداس باوند، محمد علی عمويی، دكتر فريبرز رييس دانا،
دكتر محسن كديور، سيمين بهبهانی، سيد علی صالحی، عليرضا جباری،
دكتر حبيب الله پيمان، سعيد حجاريان، علی اكبرمعين فر، اعظم
طالقانی، هاشم صباغيان، دكتر هاشم آغاجری، تقی رحمانی، رضا
عليجانی، محمد بسته نگار، عبدالفتاح سلطانی، دكتر بابك احمدی،
حسين انصاری راد، محمد شريف، مصطفی تاجزاده، الهه كولايی، دكتر
احمد شيرزاد، دكتر داود سليمانی، دكتر رضا يوسفيان، فاطمه
راكعی، شمس الدين سياسی راد، احمد باطبی، رضا خجسته رحيمی،
سعيد مدنی، زهره آقاجری، عيسی سحرخيز، بها الدين ادب، حسين
مجاهد، شهلا انتصاری، فريبا داوودی مهاجر، پروين اردلان، ژيلا
بنی يعقوب، بهمن احمدی امويی، رضا شريفی، ابراهيم مددی، منصور
حيات غيبی و ... حضور داشتند .
گفتنی است شيرين عبادی ، معصومه شفيعی و علی صالح آبادی كه
موفق به حضور در اين مراسم نشدند نيز در پيام هايی جداگانه
اعتراض خود را به ادامه بازداشت مهندس موسوی خوئينی ابراز
داشتند .
هاشم آقاجری: بازداشت مهندس موسوی پاسخی به وفاداری او به
ميثاقی است كه با مردم بسته بود تا از حقوق شهروندی آنان
پاسداری كند . وی همچنين نسبت به وضعيت نگهداری مهندس موسوی به
شدت ابراز نگرانی كرد .
سعيد حجاريان گفت : زمانی معروف بود هر مدرسه كه باز می شود يك
زندان بسته می شود اما در جامعه امروز ما گويی قضيه عكس اين
است . انگار دستگاه ايدئولوژيك حاكميت كاركردی دوگانه دارد. از
يك سو بروكرات هايی را برای اداره ساختار خود تربيت می كند و
از سوی ديگر در دانشگاه ها امثال موسوی خوئينی را تربيت می كند
كه برايشان احتياج به زندان دارد.
فريبا داوودی مهاجر فعال جنبش زنان و رئيس كميته زنان سازمان
ادوار تحكيم كه خود نيز اين روزها به دليل تجمع 22 خرداد از
سوی نهادهای امنيتی و دادگاه انقلاب تحت فشار قرار دارد در
سخنان كوتاهی با اشاره به بازداشت مهندس موسوی در تجمع 22
خرداد اعلام كرد كه فعالان جنبش زنان روز يكشنبه بعد از ظهر با
حضور در خانه مهندس موسوی با خانواده وی ديدار خواهند كرد.
عيسی سحرخيز در اين نشست ، مقاله " صدای پای فاشيست" را
قرائت كرد . ( اين مقاله در شماره روز گذشته پيك نت منتشر شده
بود.)
عليرضا جباری عضو كانون نويسندگان ايران بيانيه اتحاد دموكراسی
خواهان را قرائت كرد .
|
