سياسی ترين بازی جام جهانی فوتبال، شب گذشته ميان برزيل و فرانسه انجام شد و با نتيجه يك بر صفر به سود فرانسه خاتمه يافت.

اين بازی سياسی بود، نه از آن جهت كه در برابر يك كشور امريكای لاتين انجام شد، بلكه بدان جهت سياسی بود كه در ماه های تدارك تيم ملی فرانسه جنجال برانگيزترين بحث های ورزشی برسر تركيب اين تيم جريان داشت. احزاب دست راستی فرانسه همانند گرايشی كه درآلمان وجود دارد، فشار سنگينی به رئيس فدراسيون و ريموند دومونك مربی تيم ملی فوتبال فرانسه وارد آوردند تا تركيب تيم ملی اين كشور در اكثريت مطلق خود سفيد پوست و ترجيحا دارای اصليت فرانسوی باشند. مربی تيم و فدراسيون فوتبال فرانسه نيز از سوی ديگر روی برتری بازيكنانی كه دراين كشور توپ می زنند پافشاری كرده و اعلام داشتند كه ميليون ها الجزيره ای، افريقائی و عرب زبان در فرانسه زندگی می كنند و اكثريت آنها تابعيت فرانسوی دارند، گرچه رنگ سفيد فرانسوی ندارند. بنابراين تيم ملی فوتبال فرانسه نمی تواند با كيفيت نازل اما مدل سفيد پوست باشد، بلكه تيم بايد تركيبی از بهترين بازيكنان فوتبال كشور باشد، چه سفيد و چه رنگين پوست، و چه پدر و مادرشان فرانسوی باشند يا آفريقايی يا عرب.

اين بحث ها تا هفته گذشته در مطبوعات فرانسه همچنان جريان داشت و هر بار كه تيم ملی فوتبال اين كشور با تركيب اقليت سفيد و اكثريت رنگين پوست در زمين حاضر شد مطبوعات فرانسه بحث را داغ كردند، گرچه در پايان هربازی وقتی تيم پيروز زمين را ترك كرد اين بحث ها فروكش كرد.

همه مخالفان و موافقان نظر مربی تيم فوتبال فرانسه درانتظار بازی سرنوشت ساز شب گذشته بودند و بويژه راست های فرانسه كه پيروزی تيم ملی برزيل را قطعی می دانستند، خود را آماده يورش همه جانبه به مربی و فدراسيون فوتبال اين كشور و درواقع به انبوه خارجيان اين كشور كرده بودند. به همين دليل بازی شب گذشته كه يكی از پرشورترين بازی های جام جهانی 2006 بود، يك بازی سياسی نيز بود. بازی كه به ضرر راست های افراطی فرانسه تمام شد!

پيروزی تيم فوتبال فرانسه با تظاهرات شادی در خيابان های پاريس توام شد كه در آن جوانان سياه و عرب و فرانسوی در كنار هم اين پيروزی را جشن گرفتند. حضور يك كاپيتان محبوب و دارای اصليت عرب و انبوهی از بازيكنان رنگين پوست به تيم ملی فوتبال فرانسه موقعيت خاصی داده و آن را به يكی از موثرترين ابزارهای احساس ادغام خارجيان در جامعه فرانسه تبديل كرده است. نگرانی راست افراطی فرانسه نيز دقيقا از همين احساس همبستگی است كه می تواند ميان خارجيان و فرانسوی ها در اين كشور بوجود ايد در شرايطی كه آنان اساس برنامه های خود را بر تفرقه و رودرو قرار دادن آنان گذاشته اند. درد آنها از اين همبستگی و شادی مشترك ميليونی است نه از حضور چند بازيكن سياه و عرب. همان دردی كه به شكلی ديگر و به دلايلی ديگر مسئولين حكومتی ايران دارند. ضمن اينكه اكثر اين بازيكنان سياه و عرب هم از درون همين محلات فقيرنشين حومه های پاريس و ديگر شهرهای بزرگ برخاسته اند كه در چند ماه گذشته صحنه شورش ها و آتش سوزی ها بود. از جمله متاثر از همين شورش‌ها بود كه مسئولين فوتبال فرانسه امكان يافتند تا بتوانند بر ضرورت حضور بازيكنان رنگين پوست در تركيب تيم ملي فوتبال بيش از گذشته ايستادگي و آن را تحميل كنند.

همه ناظران بازی شب گذشته برزيل- فرانسه متفق القول اند كه انرژی بی پايان رنگين پوستان ملی پوش فرانسه و سرعت حركت آنها از جمله رازهای موفقيت ديشب اين تيم در برابر برزيل بود. برخی از آنها درحد يك دونده حرفه ای می توانستند با توپ حركت كنند و به همين دليل خط ميانی و دفاع برزيل را اغلب پشت سر گذاشتند. كاپيتان تيم فرانسه نيز "زيدان" كه فوتباليست جنتلمن در جهان شهرت يافته و از احترام ويژه نيز درميان بازيكنان جهان برخورددار است، دراصل الجزايری است. او رهبری تيم فرانسه را در جام جهانی دو دوره قبلی نيز برعهده داشت. فرانسه در آن جام قهرمان جهان شد. زيدان با پايان جام جهانی 2006 با زمين وداع خواهد كرد. برخی مانورها و بازی های فردی و حيرت آور شب گذشته او در زمين برزيل تحسين برانگيز شد و سرانجام نيز پاس بسيار زيبا و دقيق او برای خط حمله، تنها گل بازی را به سود فرانسه شد. او در تمام طول بازی اين نقش خود، يعنی پاس و موقعيت سازی برای خط حمله را حفظ كرد و چهره ای به ياد ماندنی از پرهيز از خود محوری و خود گل زنی را در فوتبال نشان داد.

و اين همان كمبود بزرگی است كه فوتبال استبداد زده ايران بايد بيآموزد. آموزشی كه ممكن نمی شود تا استبداد و تك چهره‌ای و خود محوری سياسی در مملكت ريشه كن نشود. همان بلائی كه گريبان سياست و رهبری مملكت را گرفته، در فوتبال ما و در روحيه يكايك ما منعكس است. نه تنها درد فوتبال ما، كه درد عمومی ميهن ما اينست!