انتشار كاريكاتور يك سوسك كه  به لاتين گفته: "نمه نه" (چی گفتی؟)، در روزنامه ايران، به واكنشی ختم شده، كه شايد در شرايط ديگری چنين نمی شد. متن مطلب و اساسا خود كاريكاتوری كه به آن اعتراض شده را ما چندين بار خوانديم و خود شما هم بارها بخوانيد. احتمالا شما هم به همان نتيجه ای خواهيد رسيد كه ما رسيده ايم، يعنی نويسنده بخت برگشته روزنامه ايران، خواسته به زبان كليله و دمنه در باره مذاكره با امريكا و نامه احمدی نژاد و يا چيزهائی در همين ارتباط ها بنويسد، اما سانسوری كه به مطبوعات تحميل شده، زبانی را در مطبوعات رايج كرده كه از اين دسته گل ها زياد در آن به آب داده خواهد شد.

اما، اين هنوز اصل ماجرا نيست. اصل ماجرا اينست كه مردم دلشان از حاكميت خون است و هر جرقه ای، در هر نقطه ايران می تواند به حريق تبديل می شود. حتی به بهانه يك كلمه آذری و آن هم به لاتين. همه فهميده اند، اما حاكميت يكدست هنوز نفهميده كه ايران به بشكه باروت تبديل شده است و می رود تا بر سر اولين پيچ و يا با اولين تند باد طعمه جنگ خانگی شود.

هر تعبير ديگری كه مقامات، دولتی ها و روحانيون از تظاهرات تبريز بكنند، خود را فريب داده اند. آنها كه نماينده از آذربايجان به مجلس بردند و به مردم دهن كجی كردند، آنها كه شبيخون به دانشگاه تبريز زدند و در دولت كنونی هر گونه حركت دانشجوئی را در اين دانشگاه سركوب می كنند و ستيز با فرهنگ مردم برنامه شان است، استاندار نظامی منصوب كرده اند و با ضرب سانسور و فيلترينگ می خواهند امنيت و اقتدار حكومتی برقرار كنند و تصور كرده اند "اتم" امنيت نظام را تامين می كند، راهبندان قلعه بابك از افتخار نظامی- امنيتی شان است، آنها می توانند هر چه دلشان خواست در باره حوادث تبريز بگويند، اما همانگونه كه پس پريروز مهاباد بود، پريروز اهواز و گچساران، ديروز زاهدان بود و امروز تبريز، فردا می تواند اين حريق از هر نقطه ديگری زبانه بكشد.