ابطحی ـ  در ايام جنگ، آقای هاشمی رفسنجانی در پايان خطبه های نماز جمعه بخشی را عربی می  خواند تا به مردم عراق پيام دهد. در محافل سياسی معروف بود وقتی از مرحوم آقای حكيم كه عرب زبان بود و فارسی را هم خوب نمی دانست، می پرسيدند نظرت در مورد خطبه های آقای هاشمی رفسنجانی چيست، می گفت از بخش فارسی آن چيزهايی می فهمم ولی از بخش عربی هرگز.

چند روز پيش يكی از مقامات فرهنگی عرب آمده بود پيش آقای خاتمی. صحبت از عربی حرف زدن شد. آقای خاتمی می گفت يك ايرانی رفته بود مكه؛ وقتی برگشته خيلی با تعجب برای همشهری ها نقل می كرد كه واقعاً عرب ها عجيب آدم هايی هستند. هر چه ما به آنها فحش می داديم و بد و بيراه می گفتيم، آنها برای ما آيه ی قرآن می خواندند. از طرفی چون ديده بود نمازشان همان نماز ماست، اضافه كرده بود عرب ها فقط نمازشان را فارسی می خوانند!

اين ها كه شوخی بود ولی يكی از مشكلات اساسی در همه ی امور اين است كه فهم ها از يكديگر مشترك نيست. اين مشكل فقط در حوزه ی زبان شناسی و ترجمه نيست. خيلی وقت ها مبانی مختلف، آدم ها را به فهم گوناگون از يك پديده دچار می كند.