در خواب خوش خرگوشی
تا شروع هولناك جنگ داخلی؟
جميله كديور

-1 روزهای اخير در دو حوزه‌ی حساس شاهد تنش و درگيری بوديم: حوزه‌ی دانشگاه‌ها و حوزه‌ی مسائل قوميتی. اهميت اين اتفاقات كه ممكن است در هر جای دنيا رخ دهد، همزمانی با مباحث نگران‌كننده‌ی هسته‌ای از يك سو و تلاش دولتمردان برای نشان دادن ثبات كشور، وحدت و حمايت همه جانبه‌ی مردم از دولت مهرورز بود. اين اتفاقات در ادامه‌ی اتفاقات مهمی همچون حوادث جاده‌ی بم يا سيستان و بلوچستان، و اتفاقات و اعتراضات كارگری و رانندگان شركت واحد صورت گرفت.
-2 در حساس بودن شرايط كشور ترديدی نيست. ولی آيا تا كنون آقايان هرگز از خود صادقانه پرسيده‌اند كه چه عامل يا عواملی منجر به حساس شدن اوضاع كشور و آسيب‌پذيری آن تا اين حد و پايين آمدن درجه‌ی حساسيت‌پذيری مردم تا اين ميزان شده است؟ نمی‌شود كه همه چيز را به دشمن و عامل خارجی منتسب كرد قدری اتصاف هم خوب چيزی است.

-3 كاش اخبار رسانه‌ی ملی در كنار حركت‌های عوام‌الناس‌پسندانه‌ی استانی، گوشه چشمی نيز به پوشش اعتراضات صنفی و غير صنفی داشت تا امكان درك شرايط بغرنج كشوربرای مردم بهتر پديد می‌آمد. بی‌خبر نگه داشتن مردم و كودكانه برخورد كردن با آنها، اول از همه عاملان اين پديده را قربانی می‌كند.

4 - شدت برخورد با كاريكاتوريست و سردبير روزنامه‌ی ايران جمعه، بازداشت قبل از محاكمه وعدم تناسب مورد اتهامی با نحوه‌ی برخورد و پوشش خبری موضوع و موضعگيری مسئولين دستگاههای دولتی و مجلس و قوه‌ی قضاييه و در پی آن توقيف اين روزنامه را بايد يك نشانه از آغاز شدت برخوردها دانست. موجی كه توسط افرادی ايجاد شد كه شايد حتی از محتوای كاريكاتور بی‌اطلاع بوده و اصولا از كاركرد و جايگاه كاريكاتور و طنز بی‌خبرند و جهت‌دهی آنان به دولتمردانی كه خود در چنين مواردی بايد با درايت و تدبير در جهت هدايت افكارعمومی به سمت اعتدال و انصاف عمل كنند نه متاثر از فضاهای احساسی و پرهيجان عمل نمايند. اينها اصلا نشانه‌های اميدبخشی نيست

5- به نظرم به جای دامن زدن به اين اتفاق كه حداكثر می‌تواند نشانه‌ی بی‌دقتی نسبت به حساسيت‌های قومی از سوی كاريكاتوريست و روزنامه‌ی ايران باشد، بهتر است به عوامل و ريشه‌های واقعی اعتراضات مردمی پرداخت. نكند در اين بين به بهانه‌ای ناچيز بی‌گناهان را وابسته به عوامل خارجی كنيم و از عوامل واقعی چنين حوادثی كه فضای كشور را به سمت جنگ داخلی و خارجی سوق می‌دهند، چشم‌پوشی كنيم.

6 - آيا می‌توان به بهانه‌ی يك بی‌دقتی، آنهم در قالب طنز، خط بطلانی بر همه‌ی خدمات و زحمات يك مجموعه و يا يك فرد گذاشت؟ متاسفانه تجربه‌ی تاريخ كشور ما نشان می‌دهد كه وقتی دكان عقل تعطيل شد، دروازه‌ی تزوير و ريا بيش از پيش جلوه ميكند.