بر فوتبال ايران همان سايه ای گسترده است، كه بر كل حاكميت و جامعه گسترده است. جو امنيتی حاكم بر فدراسيون فوتبال نمونه كوچكتر جو امنيتی حاكم بر كشور است. بكار گيری افراد ضعيف و چاپلوس در فدارسيون فوتبال، دقيقا بكار گماری و انتصاب افراد ضعف و چاپلوس در راس مجلس و قوه مجريه است. نگاه كنيد به تركيب دولت، به تركيب مجلس، به دست بوسی رهبر توسط رئيس جمهور، به پيامبر خطاب كردن همين رئيس جمهور، به سلطه مناسبات دلالی و مافيائی بر تمام سطوح كشور، به لغات، الفاظ و اصطلاحات چاپلوسانه ای كه حتی سينماگران ملاقات كننده با رهبر مجبور شده اند بگويند تا راه به ديدار داشته باشند.

هميشه پديده های كوچك منعكس كننده پديده های بزرگتر در جامعه اند. فوتبال ايران، باخت آن، مناسبات درونی فدراسيون فوتبال و حتی روابط بازيكنان با هم، همگی همان است كه كل ايران با آن درگير و آلوده به آن شده است.

مصاحبه حسن روشن، از بازيكنان قديمی فوتبال ايران همين را تداعی می كند. اين مصاحبه كه پس از باخت ايران در برابر پرتغال انجام شده را بخوانيد:

 فوتبال ما به يك فدراسيون كوچك و مربی ضعيف و يك مشت دلال باخت، نه پرتغال و مكزيك. چنين پايانی برای تيم ملی، برای ما كه به دادكان و برانكو وابستگی نداشتيم و آويزان فدراسيون نبوديم، مثل روز روشن بود. بدون تعارف بايد بگويم كه فدراسيون فوتبال ما از نظر شخصيتی بسيار كوچك است و مايه شرمساری خاك خورده های اين فوتبال است. مربيان خارجی را هم كه به كار گرفته اند مثل خودشان كوچك هستند پس نبايد انتظار ديگری از فوتبال كشور داشت.