دو سال از درگذشت كيومرث صابری فومنی گذشت. قرار است روز دوشنبه (فردا) مراسمی به ياد او در قطعه هنرمندان بهشت زهرا برپا شود.

صابری از "توفيق" در زمان شاه شروع كرد و به "گل آقا" در جمهوری اسلامی رسيد. در دورانی كه علی خامنه ای رئيس جمهور بود و با ميرحسين موسوی شاخ به شاخ، عرصه ای برای قلم زدن صابری باز شد. نيشی به دولت می زد و رئيس جمهور نيز همراه با مردم تبسمی به اوضاع. همان حمايت زيركانه ای كه علی خامنه ای از شيخ محمدجواد حجتی كرمانی، مقاله نويس ثابت روزنامه اطلاعات می كرد، شامل حال كيومرث صابری هم می شد و اين بزرگترين چتر حفاظ برای اين دو بود. اين چتر، پس از تبديل رئيس جمهور به رهبر برچيده شد. رهبر جديد حمايت روحانيت سنتی را می خواست و روحانيت سنتی نه با طنز ميانه‌ای داشت و نه با حجتی كرمانی. رهبر نيز فصل ديگری از زندگی سياسی خود را شروع كرده بود كه در آن شاخ و شانه شدن با ميرحسين موسوی ديگر جای نداشت و به مقاله نويس و طنز نويس نيز نيازی نبود. چتر جمع شد. حجتی كرمانی در سرمقاله های جديدش در اطلاعات چنان خود را مشاور مطبوعاتی رهبر احساس كرده و از رهبر شدن علی خامنه‌ای ذوق زده شده بود، كه با انتشار چند اطلاعيه و رو كردن شجره نامه زرتشتی اش به او دروازه خروج از بيت رهبری را نشان دادند!

كيومرث صابری نيز خيلی زود زهر قلم را گرفت و در سر هر پيچ با چهارستون بيت رهبری روبرو شد. دوران مانور ميان ميرحسين موسوی و علی خامنه ای پايان يافته بود و به نعل و ميخ نمی شد زد و ماند. كم كم فضای جديد دستش آمد و با چند پيام علی خامنه ای به كنج خانه اش عقب نشينی كرد، پيش از آنكه سرنوشت سعيدی سيرجانی را پيدا كند. انسان شريفی بود و موقعيت را نيز برای طنز مطبوعاتی خوب تشخيص داده بود، اما اگر اين ها گفته نشود، حرف ها زده نشده است!!