مبارزه زنان ايرانی برای ورود آزادانه به فضاهای ورزشی درست از زمانی آغاز شد كه نظام جمهوری اسلامی ايران با اعمال سياست‌های جداسازی جنسيتی در فضاهای عمومی، بر تبعيض و نابرابری زنان در دسترسی به حقوق شهروندی دامن زد. مقاومت ديرپای حكومت‌گران در اعمال ممنوعيت ورود زنان به ورزشگاه‌ها، همواره به بهانه ناتوانی از تأمين امنيت و ايجاد فضای مناسب بوده است در حالی كه افزايش خشونت عليه زنان و عدم امنيت فضاهای عمومی، دقيقا يكی از بازتاب‌های سياست‌های جداسازی جنسيتی است كه حتی به مردانه شدن طراحی و ساخت اين‌گونه فضاها انجاميده است.

حركت‌ها و ابتكارهای فردی زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها، حتی با لباس‌های مردانه، در دهه 70 و هم‌زمان با ايجاد گشايش نسبی در آزادی‌های عمومی، تبديل به حركت‌های جمعی پراكنده‌ای شد كه اوج آن را در جشن ملی پيروزی ايران بر تيم استراليا شاهد بوديم.
هم‌زمان با گسترش فعاليت‌های جمعی جنبش زنان در سال‌های اخير در اعتراض به تبعيض حقوقی و عملی عليه زنان، خواسته آزادی دسترسی زنان به فضاهای ورزشی نيز به عنوان يكی از مصاديق مسلم تبعيض و نابرابری بارها و بارها مطرح شد و همواره از سوی حكومت بی‌جواب ماند.

به طور مشخص نخستين حركت اعتراضی جمعی زنان در مسابقه دوستانه تيم‌های ملی فوتبال ايران-آلمان در آبان ماه 83 با مقاومت شديد نيروی انتظامی مواجه شد. هفت ماه بعد، گروهی از فعالان جنبش زنان پس از درگيری طولانی با مقامات ورزشگاه آزادی و نيروی انتظامی بالاخره توانستند اولين گروه از زنان باشند كه به عنوان شهروندان عادی و بدون برخورداری از امتيازاتی چون كارت وی.آی.پی مسابقه فوتبال ايران-بحرين را از نيمه دوم به بعد در داخل ورزشگاه تماشا كنند. اما در اسفند ماه گذشته و پس از روی كار آمدن دولت احمدی‌نژاد، تلاش گروهی از زنان و مردان همراهشان برای ورود به استاديوم آزادی در مسابقه فوتبال ايران-كاستاريكا با مقاومتی شديدتر از هميشه، ناكام ماند.

فرمان بی‌مقدمه احمدی‌نژاد درباره اجازه حضور زنان در مسابقات فوتبال ملی و مهم، درست دو ماه بعد از برخوردهای سفت و سخت و سلبی با زنان علاقه‌مند از زوايای سياسی تحليل‌های متنوعی را برانگيخته و مسلما نمی‌تواند بی‌ارتباط با فضای عمومی سياسی و بين‌المللی باشد. اما نمی‌توان انكار كرد كه آزادسازی فضاهای عمومی برای زنان و ورود به ورزشگاه‌ها، به عنوان خواسته‌ كوچكی از ميان انبوه مطالبات زنان، از ابتدا تاكنون از بطن جامعه و جنبش زنان برخاسته و هرگونه تغييری در سياست‌ها و رويه‌های پيرامون آن نيز به نام جنبش زنان ايران ثبت خواهد شد.

كمپين «دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها» با شعار «حق زن، نيمی از آزادي» با اعلام اين‌كه خواسته‌های زنان را برای حضور آزادانه، نامشروط، و بدون تبعيض در همه فضاهای عمومی از جمله ورزشگاه‌ها پی‌گيری خواهد كرد، به اين وسيله از تمامی زنان و مردان معتقد به برابری و رفع تبعيض جنسيتی دعوت می‌كند در بازی‌های تداركاتی تيم ملی فوتبال برای جام جهانی كه خرداد ماه برگزار خواهد شد حضور يابند. همچنين لازم است مسئولان مربوطه مقدمات حضور زنان در ورزشگاه‌ها را برای بازی‌های يادشده فراهم كنند. كمپين، جزئيات برنامه را با مشخص شدن تاريخ و محل بازی‌ها متعاقبا به اطلاع خواهد رساند.


كمپين دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها:

ساناز الله‌بداشتی، عارفه الياسی، مرجان ارمغان، فاطمه امين زاده، زينب امين زاده، اميد ايران‌مهر، زارا امجديان، مريم امی، نسرين افضلی، آسيه امينی، جلوه جواهری، شروين خدابخشی، ، مهراوه خوارزمی،، فريبا داودی مهاجر، پرستو دوكوهكی، علی اصغر سيدآبادی، شيوا شناوری، شادی صدر، سحر طلوعی، محبوبه عباسقلی‌زاده، آزاده عصاران، گيسو فغفوری، الهام فهيمی، نازنين كاظمی، سارا لقمانی، معصومه لقمانی، مريم مهتدی، ليلا موری، افروز مغزی، شهرام مسيبی، زهرا مينويی، اكرم مينويی،مريم ميرزا، منصور نصيری، معصومه ناصري