|
در چند روز اخير
نامه ي احمدی نژاد به جرج بوش پسر در كانون
توجهات رسانه های داخلی و برخی رسانه های خارجی قرار داشته
است.در مورد علت انجام و صحيح و غلط بودن فرستادن اين نامه
نظرات متفاوتی وجود دارد.می توان حدس زد كه اين نامه در راستای
ايجاد فضای تبليغاتی برای دو مقصود مشخص انجام گرفته است:
اول ايجاد شرايطی در داخل كه اميد به دولت را در سطح عمومی
افزايش دهد.سلسله عملكردهای دولت در چند ماه اخير با ارسال اين
نامه تكميل شد و اين اميد را برای عوام ايجاد خواهد كرد كه با
بهبود روابط ايران و امريكا، بخصوص شرايط اقتصادی ايران بهبود
يابد.اگرچه در واقع متن نامه چنين هدفی را محقق و پيگيری نمی
نمايد.
ثانيا اين نامه از نظر بين المللی مسائل را مطرح می نمايد كه
خواست گروههای زيادی را نمايندگی می كند.مخالفان جنگ و مدافعان
حقوق بشر، اسلامگراهای تندرو ضد غرب و گروههای سياسی -عمدتا
چپ-ضد سرمايه داری. گرچه سطح نازل و پراكنده گويی های موجود
در نامه از اثر آن به شدت كاسته است.
البته از جهات ديگری نيز اين نامه قابل تامل است.در اين نامه
مسائلی مطرح شده است كه می تواند دغدغه فعالين اجتماعی و حقوق
بشر درون كشور باشد.تنها لازم است خطاب نامه را تغيير دهيم و
جای برخی عناوين را عوض كنيم. به عنوان مثال:
«...متهمانی در گوانتانامو -
بجايش بخوانيد اوين- در بند هستنـد كه محاكمه نمی شوند. به
وكيل دسترسی ندارند. خانواده های آنان نمی توانند آنان را
ببيننـد...»
و يا در اين قسمت نامه:
«...واقعه 11 سپتامبر -بخوانيد قتلهای زنجيره ای،
حمله به كوی دانشگاه،
قتل زهرا كاظمی و...
- واقعه هولناكی بود. كشتن بيگناهان در همه جای دنيا تاسف بار
و دردناك است...همه دولتها موظفند از جان و مال و آبروی
شهروندان خود محافظت كنند...چرا ابعاد اين موضوع -موضوعات- تا
كنون مخفی مانده است؟ چرا توضيح داده نمی شود چه كسانی در اين
حادثه كوتاهی كرده اند؟ و چــرا مسببين و مقصرين معرفی و
محــاكمه نمـی شوند؟»
از اين دست مسائل در نامه ی احمدی نژاد به بوش كم نيست و مرا
ياد آن مثل اندازد كه رطب خورده كی منع رطب كند. در حالی كه
نتوانسته ايم حداقل رضايت مردمان خود را جلب كنيم و با مشكلات
بسياری روبرو هستيم و حداقل خواست شهروندان خود را بر نمی
تابيم، برای ديگران نسخه می پيچيم و درمان ارائه می كنيم
و انتظار داريم كه پاسخ نشنويم كه "تو اگر
طبيب بودی سر خود دوا نمودی”. |
