ابطحی ـ سری به غرفه روزنامه ها زدم. اكثريت مراجعه كنندگان سرخورده، مرتب می پرسيدند چرا اين جوری شد؟ بعضی از مسئولان روزنامه ايران گلايه می كردند كه چرا نوشته بودم ايران مثل كيهان شده! با بخش دوچرخه همشهری مصاحبه كردم و دربرابر اين سئوال كه آخرين جوكی كه شنيدی چيست؟ نتوانستم جواب بدهم. فكر كنم خودشان هم با توجه به فضای نامه نگاری رئيس جمهور به بوش نتوانند آخرين جوكهايی را كه شنيده اند، تعريف كنند.

سالن كتابهای عربی  ضعيف بود. خيلی ضعيف تر از هر سال. سوت وكور هم بود. به غرفه ی كتابهای افغانی برخورد كردم. باورم نميشد اينقدر جدی و روشنفكرانه كتاب نوشته اند و مجله منتشر ميكنند. در ميان همه ابتكارات موجود غرفه روزنامه نگاران جوان به هر كسی كاغذی ميداد تا يك جمله روی آن بنويسند وآن را در معرض ديد مردم قرار ميدادند. خيلی نوشته های عجيب و پر عمقی در آن ديده ميشد. اگر آنهارا جمع كنند و منتشر نمايند مطالب غير مصنوعی و فراوانی را ميتوانند به جامعه عرضه كنند. بعد از بازديد از نمايشگاه آقای خاتمی را ديدم. بعضی از دوستان با توجه به بی حرمتی های اخير قم به اقای خاتمی كمی نگران بودند. گفتم آنجا فضای ديگری است. ايشان هم بيش از من اين واقعيت را ميدانست. در عمل هم ديديم ديروز در جريان بازديد آقای خاتمی از نمايشگاه كتاب، اصحاب فرهنگ وهنر چه گرم و صميمانه با او برخورد كردند.