ابطحی ـ نامه ی احمدی نژاد به بوش – به خصوص تا قبل از اين كه بخشی از محتوای آن فاش شود – در كوتاه ترين زمان، مهم ترين خبر دنيا شد. اين اهميت به اين دليل بود كه برای اولين بار، بعد از اين همه "مرگ بر آمريكا" گفتن و ممنوع بودن هر نوع ارتباط و مذاكره مستقيم و غير مستقيم با آمريكائی ها، رئيس جمهور ايران به عنوان بالاترين مقام اجرائی كشور ايران مستقيما به رئيس جمهور آمريكا نامه نوشته؛ و تابوی ممنوع بودن ارتباط مستقيم رهبران ايران و آمريكا را شكسته است. البته واقعيت اين است كه اين نامه در بدترين زمان ممكن اتفاق افتاده است و فرصت های طلايی بسياری در قبل بود كه صرف مكاتبه، مذاكره، و يا ملاقات می توانست بسياری از مشكلات بزرگ كشور را به نفع مردم حل نمايد ولی باز هم همين كار برای آنان كه معتقد به مذاكره با آمريكا بودند گام مثبتی تلقی می شود، و گر چه نمی دانم مخالفان سرسخت هر نوع گفت و گو با "شيطان بزرگ" چگونه آن را توجيه می كنند.

محتوای نامه ی رئيس جمهور – تا آن جا كه منتشر شده – بيشتر به رسالت فرامرزی و اصلاح دنيا كه آقای احمدی نژاد برای خودش قائل است مربوط است. دعوت به ارزش های الهی، معنوی و اسلامی. اين نوع نامه نگاری كه شايد برگرفته از الگوی نامه های پيامبر (ص) به قدرتمندان جهانی آن دوران باشد در دنيای فعلی، كه كاملا شرايط احمدی نژاد با دوران پيامبر متفاوت است و دنيا هم دنيای ديگر شده، قطعا از يك سو به هدايت و تأثير گذاری در آقای بوش منجر نمی شود؛ و از سوی ديگر كمكی به حل مشكلات خطرناكی كه از نظر جهانی كشور روياروی آنان است نمی كند. ضمن آن كه برگه ی مقاومت ايران در برابر هر نوع مذاكره ی مستقيم با آمريكا هم از جمهوری اسلامی گرفته شد. آقای لاريجانی تقريبا گفته است اين نامه مقدمه ی رابطه ی ديپلماتيك است، اما وضع خصمانه ی فعلی دولت آمريكا حكايت از اين نمی كند. گر چه اين نامه به مشهور شدن بين المللی آقای احمدی نژاد منجر می شود ولی بهتر است از پير "برره" (سريال تلويزيونی) الهام بگيرم و بگويم كه من نوَفَهمم اين نامه چه فايده ای برای ملت ايران داشت.