جاده ها نا امن شده، يعنی بوده، حالا بيشتر شده. پيش تر بيم از تصادف بود و مرگ، حالا بيم از راهبندان و مرگ. يعنی همان حوادثی كه در جاده كرمان و بم و زاهدان روی داد. در گچساران كار به سنگر بندی كشيده است. در كرمانشاه همان انفجارهائی روی داده كه پيش تر در اهواز روی داده بود. مصاحبه های پوچ و خودفريبانه سخنگوی دولت، وزير كشور و فرمانده نيروی انتظامی وعده بگير و اعدام كن اشرار در آينده نزديك را می دهند. آنها می گويند "امنيت" خط قرمز نظام است. كدام امنيت؟

موج جديد گرانی چون توفان سراسر ايران را طی می كند و كسانی كه در روزهای اخير تماس گرفته اند جز "خشم مردم" از گرانی گزارشی نداده اند. تظاهرات كارگران در اول ماه مه به هر حكومتی كه كمی درايت داشته باشد نشان داد كه چه خشمی در ميان گرسنگان، غارت شدگان و... رشد كرده است. اعتراض و اعتصاب معلمان نيز همين را می گويد. نفرت آلوده به خشمی كه در دانشگاه های سراسر كشور در حال گسترش است، نيازی به توضيح ندارد. دراين ميان مجلس كه بايد نگران آينده كشور باشد، عملا خلع يد از تمام امور خارجی و داخلی دولت شده و برای آنكه كاری برای خود تراشيده باشد، طرح لباس اسلامی را تصويب كرده است. يكنفر در اين مجلس نپرسيد كه رئيس دولت با اشاره كدام محفل و با چه اختياراتی يكباره نامه برای كاخ سفيد می فرستد؟ توليد به قهقرا می رود و طراحان مد اسلامی در مجلس گفته اند می خواهند جلوی واردات لباس كهنه های مردم اروپا به ايران را بگيرند تا توليد داخلی بالا برود. خياطی منظور است، والا پارچه كه همچنان وارد می شود.

همه در ناامنی اند. مردم در نا امنی كار و نان و معيشت و زورگوئی حكومتی، و حكومت در نا امنی خشمی كه در سراسر ايران ريشه دوانده است.