ابطحی- هفته گذشته ایمیل های متعددی به من رسید که در آن فیلم یک روحانی در مجلس عزاداری بود. وقتی دوربین روی صورت ایشان رفت ناگهان شروع کرد به گریه ی شدید و باحال.  خب شکار لحظه بود و ما هم خندیدیم از این کار.

گذشت؛ تا یکی دو روز بعد رفتیم فاتحه‌ی آقای صالحی نجف آبادی. عکاس های زیادی بودند. سخنران مجلس پس از پایان سخنانش طبق معمول روضه خواند. عکاس ها هم می خواستند به عنوان سوژه از بعضی ها عکس بگیرند. همزمان با این که من می خواستم دستم را به علامت عزا روی صورتم بگیرم، عکاس ها هم می خواستند عکس بگیرند. یاد آن فیلم افتادم. برای یک لحظه، هم من و هم عکاس که ظاهراً او هم آن فیلم کوتاه را دیده بود، متحیر ماندیم و خنده مان گرفته بود.