كانداليزا رايس، وزير خارجه آمريكا، روز 12 آوريل اخطار داد ادعای ايران مبنی بر غنی سازی موفقيت آميز ميزان كمی اورانيوم، منجر به انزوای بيشتر اين كشور از جامعه بين المللی خواهد شد، و از شورای امنيت سازمان ملل خواست "اقدامات محكمی» در پاسخ به آن انجام دهد تا تداوم اعتبار جامعه بين المللی تضمين شود.

اعلاميه ايران مبنی بر موفقيت هسته ای اين كشور كمتر از دو هفته پس از صدور بيانيه متفق الرأی رياست شورای امنيت كه از ايران خواسته است فعاليت های غنی سازی خود را معلق كرده و با تلاش های آژانس بين المللی انرژی اتمی همكاری كند، صادر شده است.

رايس گفت: "اين نشان می دهد كه ايران تابع الزامات جامعه بين المللی نيست."

جان بولتون، نماينده ايالات متحده در سازمان ملل نيز گفت: "اگر ايران از خواسته های بيانيه رياست شورای امنيت كه در 28 مارس صادر شد و از ايران خواسته است از قطعنامه های آژانس بين المللی تابعيت كند گردن نگذارد، آنگاه ما بررسی قطعنامه ای را با استفاده از ماده هفت آغاز می كنيم كه اجرای قطعنامه های آژانس بين المللی را الزامی می كند. اين قطعنامه می تواند استفاده از نيروی نظامی و تحريم را اجازه بدهد.

بولتون گفته است، كه هر پنج عضو دائم شورای امنيت، يعنی چين، فرانسه، روسيه، بريتانيا، و ايالات متحده، با صراحت اعلام كرده اند كه نمی خواهند ببينند ايران به سلاح هسته ای دست يافته است. با توجه به سابقه ايران و بيانات تحريك آميز محمود احمدی نژاد " توانايی احتمالی توليد سلاح اتمی در كشوری كه بزرگترين حامی تروريسم جهانی است، چشم انداز پرمخاطره ای را در برابر جهان قرار می دهد.

ايران در جريان مذاكره با سه كشور آلمان، فرانسه و انگلستان در نوامبر 2004 موافقت كرد غنی سازی اورانيوم را معلق كند. اين مذاكرات در ژانوايه 2006 هنگامی كه ايران برخلاف اعتراضات آژانس بين المللی انرژی اتمی و جامعه بين المللی فعاليت های پژوهشی خود را از سر گرفت، از هم پاشيد.

غنی سازی اورانيوم، تنها كليد چرخه سوخت هسته ای نيست، بلكه آغاز روندی است كه به توليد سلاح هسته ای می انجامد و ايران بدنبال آنست. تمركز ايزوتوپ های راديواكتيو و تركيب اورانيوم می تواند موادی توليد كند كه در سوخت نيروگاه های هسته ای مورد استفاده قرار بگيرد يا در غلظت بيشتر در توليد بمب هسته ای استفاده شود.

درهمين حال "رايس" معتقد است ايران در پی تحقق هدف دوم از غنی سازی، يعنی توليد سلاح اتمی است. بنابراين، مسئله بر سر حق ايران برای داشتن انرژی هسته ای غيرنظامی نيست، بلكه مسئله اين است كه جهان اعتقاد ندارد ايران بايد به توانايی و فناوری دست يابد كه می تواند منجر به سلاح هسته ای شود.