پری ملكی از خوانندگان آواز در سالهای پيش از انقلاب است كه حالا كلاس تعليم موسيقی و صدا در تهران دارد. اركستر بزرگ تلويزيون ملی ايران چهره هائی را مستقل از راديو ايران به صحنه آورد كه پری ملكی از جمله آنها بود. همانگونه كه سيمين غانم، خاطره پروانه و ... بودند. اخيرا و پس از دو دهه خبرگزاری های داخلی حال و روزی از او پرسيده اند و نظرش را درباره آواز و سرگذشت آن در جمهوری اسلامی جويا شده اند. از فضای بسته ای كه برای خوانندگان زن در جمهوری اسلامی بوجود آورده اند سخن نگفته، بلكه با نگاهی فراتر از تفكيك جنسيت در موسيقی ايران، نسبت به سرنوشت آواز و موسيقی سنتی ايران ابراز نگرانی كرده است. از تقليد و فرو رفتن خوانندگان كم هنر جديد در جلد زنان ابراز شگفتی كرده و گفته است: ابتكاری را در اين دو دهه شاهد نيستم. عده ای به ميدان آمده و سی دی پر می كنند و پول می سازند، اما بهره ای از هنر اصيل موسيقی ايران يا ندارند و يا كم دارند و بيشتر مقلدند تا مبتكر. ترانه های خوانندگان زن دوران قبل از انقلاب را می خوانند و برای آنكه صدای مردانه شان با ظرافت های مثلا صدای پوران و الهه هم خوان شود، كمی هم زير و زنانه می خوانند!

( كسانی كه تعزيه های مذهبی و ايفای نقش زينب توسط قصاب و آهنگر محله و يا راننده اتوبوس شهری و يا كاميون های باربری ميان شهری را به ياد داشته باشد، بهتر می تواند مضحك بودن اين تقليد را در موسيقی ايرانی مجسم كند!)

پری ملكی می گويد: خوانندگان قديم موسيقی ملی را به سبك خاص خودشان می خواندند، اما متاسفانه بيش از دو دهه است كه شيوه ناپسند تقليد جايگزين ابداع سبك‌‏های آواز شده است.

در گذشته آوازخوانان ما به دليل درك عميقی كه از موسيقی داشتند سبك خود را داشتند، مثل ظلی ، اديب خوانساری ، محمود خوانساری ، بنان و شماری ديگر، كه مردم به محض شنيدن صدای آنها از راديو نام و مشخصاتشان را بخاطر می آوردند. اما حالا همه مقلد خوانندگان سه دهه پيش اند. كسی نمی آموزد و اين نيست مگر اوضاع بلاتكليف موسيقی كشور.