ما امروزدردنيائی زندگی می كنيم كه درهرامری بايد نقشه داشت. نقشه در اقتصاد تا چند سال پيش غريب بنظرمی آمد ولی امروزمی بينيم لازم است. بعقيده من بايد درادبيات هم نقشه داشت. چون نويسندگان رهبران قومند و بايد بدانند چطور و چگونه جامعه را رهبری نمايند.

درضمن صحبت به شعرهم اشاره ميكنم، چون فرق و فاصله بين اين دو چندان زياد نيست. بايد بدانيم هنرچه منظور دارد وهنرمند چه وظيفه دارد.

شاعر و نويسنده بايد احساسات خود را به ديگران القا كند. شاعراحساسات لطيف دارد، ديگران هم بايد بتوانند آنرا درك كنند و استفاده نمايند.

شاعر و نويسنده يكطرف و درطرف ديگرمردم واقع شده اند. دنيای امروز با ديروزفرق دارد. درگذشته مردم كم وبيش درجهل بودند.

فقط دردربارها بود كه شعر و نثر خوانده می شد و طبقه حاكمه ازدانشمندترين مردم بودند.ولی طبقه حاكمه كنونی شرافتش با ثروتش بستگی دارد و به هنر و شعر و نوشته بی اعتنا است.

امروز سمت عمده خوانندگان ادبيات را مردم طبقه دوم وسوم تشكيل ميدهند. امروزبدون آنها هيچ كاری انجام نمی گيرد. بايد بدانيم آنها چه می خواهند و آنرا به آنها بدهيم.

شعرا و نويسندگان بايد خوانندگان جديد يعنی توده را بيابند. آيا نويسندگان از عهده اين عمل برآمده و برمی آيند؟ خير، شعر قديم تر از نثراست. مردم اوليه برای ابراز احساسات شعرمی گفتند و بعدا نثر برای خواندن ونوشتن بكار آمد. امروز مقام نثر بالاتر از مقام شعراست. بزرگترين نويسندگان اين دوره آثار نثر به جامعه تحويل داده اند.

ادبيات ما هنوزهم اسيرشعراست. هنوز شعر قرب و منزلت دارد به دليل اينكه امروز پنجاه و اندی نفرشاعردراين جلسه حضوردارند و فقط عده معدودی نويسنده هستند. اگرتوده مردم بايد استفاده كند، بايد ديد چطوراحتياج آنها رفع می شود.

درضمن شعرگفته شد: شاعر و نويسنده محصول محيط خودش است. بنا بر اين تا فكری درتوده نباشه كسی نمی تواند آنرا منعكس كند.

شاعر و نويسنده رهبرجامعه است و بايد آنچه ملت نادانسته احساس می كند ولی نمی تواند بيان كند او بيان كند وتحويل جامعه دهد. شعرا و نويسندگان بايد پيشاپيش مردم حركت كنند و مردم را هدايت نمايند.

هنگاميكه بزرگترين شاعرايران فردوسی درباره وحدت ملی ايران و روح ايرانی سخن سرائی می كرد، هنوز اين فكر در جامعه ايرانی رخنه و نفوذ نكرده بود و اگر فردوسی می خواست منتظر باشد تا مردم ايران فكراو را بپذيرند، شايد لازم بود كه چندين قرن صبركند.

شاعرانقلابی بايد افكارخود را به مردم تلقين كند.

كسانی بودند كه بعد ازمرگشان آثارشان خوانده شد، يعنی اينگونه پيشگام مردم بوده اند.

اينجا راجع به شعر گفته شد: مگردردوره جديد عشق نيست؟ چرا شاعرراجع بآن ننويسد؟ می گويم: ولی عشق منحصر به نجبا وشاهزادگان نيست، عشق بين توده هم هست. عشق از زبان توده هم بايد نوشته شود. لطافت عشق توده كمترازعشق ديگران نيست ....(1324)