مجمع عمومی سازمان ملل گشايش يافت و جورج بوش، در سخنرانی خود دراين مجمع، خطاب به مردم ايران سخن گفت! سخنان او آشكارا عليه رهبران جمهوری اسلامی و مواضع اتمی آنها بود و سمت گيری انتقاد از نبود آزادی ها درايران. بوش خطاب به مردم ايران گفت:

ما چشم به راه روزی هستيم كه ايران و آمريكا دوستان خوب و هميارانی نزديك در راه برقراری صلح در جهان باشند. شما شايسته فرصتی برای تعيين سرنوشت خود و برخورداری از اقتصادی هستيد كه درخور استعدادها و قابليتهايتان باشد. بزرگترين مانع در راه دستيابی به چنين آينده ای، حكمرانان شما هستند كه بنا را بر محروميت شما از آزادی و استفاده از منابع كشورتان برای كمك مالی به تروريست ها و دامن زدن به آتش افراطی گری و دستيابی به سلاح هسته ای گذاشته اند.

سازمان ملل يك قطعنامه روشن كه از رژيم تهران می خواهد به تعهدات بين المللی اش عمل كند تصويب كرده است. ايران بايد دست از بلندپروازی ها جهت دستيابی به سلاح هسته ای بردارد.

مردم ايران بايد بدانند كه ما برخلاف آنچه حاكمان ايران به آنها می گويند، ما هيچ اعتراضی به تلاش ايران برای دستيابی به يك برنامه واقعا صلح آميز انرژی اتمی نداريم و برای يافتن راه حلی ديپلماتيك برای حل اين بحران می كوشيم.

در حالی كه چنين تلاشی ادامه دارد، ما چشم به راه روزی هستيم كه شما در آزادی به سر بريد و آمريكا و ايران بتوانند دوستانی خوب و هميارانی نزديك در راه صلح باشند.

هنگام سخنرانی بوش، احمدی نژاد كه برای شركت در اين اجلاس در نيويورك بسر می برد در جلسه حضور نيافت و تنها مقام ارشد جمهوری اسلامی كه دراين سخنرانی حضور داشت وزير امور خارجه جمهوری اسلامی "منوچهر متكی” بود.

بعد از ظهر روز اول اجلاس قرار بود احمدی نژاد سخنرانی كند كه تا لحظه تنظيم اين خبر و انتشار سايت اين سخنرانی انجام نشده بود.

غيبت لاريجانی

شايد مهم تر از سخنرانی احمدی نژاد و يا حضور او در سازمان ملل، غيبت علی لاريجانی برای حضور در امريكا و شركت دراين اجلاس بود. غيبتی كه جان بولتون نماينده امريكا در سازمان ملل متحد از آن بهره برداری كامل تبليغاتی كرد و در پاسخ به انتقاداتی كه درارتباط با عدم صدور ويزا برای تيم همراهان احمدی نژاد و خبرنگاران ايرانی مطرح است گفت:

ما برای دبير شورای امنيت ملی ايران ويزای ورود به امريكا صادر كرده ايم. يعنی برای آقای لاريجانی كه طرف مذاكره اتمی با وزير خارجه اتحاديه اروپاست. از حكومت ايران بايد پرسيد كه چرا به لاريجانی اجازه آمدن به امريكا را نداده اند. همين غيبت نشان نمی دهد كه ايران اهل مذاكره نيست و در جستجوی زمان است؟