سپتامبر امسال، "سوفيا لورن" زیبای فراموش نشدنی سینمای جهان، یکسال پیرتر شد. او ایتالیائی است و ایتالیائی باقی ماند. نه ساکن "بوری هیلز" هالیود شد و نه شیفته امریکا. فیلم "امریکا- امریکا"ی او که در میان سالگی رو به پیری در آن نقش یک مادر مهاجر به امریکا را بازی کرد، اوج نفرت او از مناسبات سرمایه داری در امریکا بود. خانواده ای که به امید یافتن کار، زندگی بهتر و داشتن یک خانه از ایتالیا به امریکا مهاجرت کردند و زمانی که سوفیای مو سفید به خانه ای که بنام خانواده خریده شده بود وارد آن خانه شد، دیگر خانواده ای وجود نداشت. شوهر میکانیکش زیر ماشین تعمیری له شده بود، پسرش زندانی بود و پسر دیگرش کشته شده بود و دخترش بیگانه با خانواده. بانک های امریکا در قبال یک خانه، همه چیز را از او گرفته بودند!

"سوفيا لورن " حالا 72 ساله شده است. پیرزنی زیبا و نگاه کردنی که در سال 1934 در رم بدنیا آمد. مادرش بازيگر و معلم پيانو بود. 16 سال بود که جلوی دوربین ظاهر شد. بعدها برای یک مجله هفتگي مدل شد تا آن مجله داستان های مصورش را با تصاویر او منتشر کند.

"كارلو پونتي" خیلی زود او را كشف کرد. هم برای زندگی زناشوئی و هم بازی در فیلم. عشق و ازدواج جنجالی نیز در یک سپتامبر دیگر روی داد. 1957. کارلوپونتی هنوز از زن اولش جدا نشده بود که با سوفیا ازدواج کرد. کار به دادگاه کشید و  اگر آنها موقتا از هم جدا نشده بودند، کارلوپونتی به جرم دو همسری زندانی شده بود. عشق تا 9 آوريل 1966 ادامه یافت تا آنها دوباره توانستند با هم ازدواج کنند.

"كارلو" و "ادواردو" محصول این عشق و ازدواج جنجالی اند.

" دوشب با كلئوپاترا" آغاز شهرت او بود، همانگونه که آغاز آشنائی اش با "ویتوریو دسیکا" هنرپیشه چپ اندیش ایتالیا که علیرغم به یادگار گذاشتن بازی های جاودانه در سینمای جهان، به دلیل همین گرایش فکری همیشه مغضوب فستیوال های بزرگ جهانی بود.

در فیلم "غرور و شور" با  خواننده ایتالیائی"فرانك سيناترا" همبازی شد. دو ایتالیائی در یک فیلم.

 " آرزو زير درخت نارون" براساس نمايشنامه "خانه قايقي"يوجين اونيل نه تنها سوفیا را چهره ای جهانی کرد بلکه قرار گرفتنش در کنار "کری گرنت" به جنجال عشقی دیگری ختم شد. در سال 1960 با بازي در فيلم " دو زن" جايزه "كن"و "فستيوال برلين" را برد و اسكار بهترين بازيگر نقش اول زن را نیز به خانه برد. شکوه زیبائی او در فیلم "سقوط امپراطوري رم" به نمایش در آمد. برای نمایش این شکوه يك ميليون دلار دستمزد گرفت.

در سال 1991 به خاطر خدماتش به سينماي جهان یک اسكار افتخاري دريافت كرد و همراه با همین جایزه، یکی از گنجينه هاي سينماي جهان معرفي شد. هرگز در برابر دوربین سینمائی برهنه نشد، همچنان که تسلیم پول و عیاشی دیکتاتورهای ثروتمند نشد. در میهمانی های شاه ایران به همین دلیل هرگز حاضر نشد و هر بار دعوت های دربار شاه ایران را که بمناسبت و بهانه های گوناگون انجام می شد رد کرد.

امسال، در حالیکه 72 سالگی را پشت سر می گذاشت در مراسم افتتاحيه "تورينو" پرچم المپيك را حمل كرد.