این هفته، در ماهشهر، از "هرمزعلی‌پور" شاعر جنوبی ایران تجلیل شد. ابتكار از انجمن شعر و ادب دانشگاه آزاد ماهشهر بود. علی پور تحلیلی از شعر دو دهه 40 و 50 ارائه داد و سپس از زندگی دشوار خود گفت. این كه معلمی و غم تامین معیشت عرصه را بر او نیز چنان تنگ كرده كه در سالهای اخیر- برای دستمال نبستن به سری كه درد نمی كند، شاید-  شعری برای چاپ در مطبوعات نداشته است.

او درهمین مراسم چند شعری از تازه های خود خواند  و گفت كه سرگرم مرور كارنامه 4 دهه زندگی شاعرانه خویش است.

-------------

رودكی درپیری سرود:

مرا بسود و فرو ریخت هرچه دندان بود

نبود دندان، لا، بل چراغ تابان بود

مهرداد اوستا در دهه 40 كه درتنگنای معیشت بود و هنوز ملك الشعرای جمهوری اسلامی نشده بود نیز، در پاسخ سرود:

چكامه بگفتی استاد رودكی زینسان

اگر بجای سمرقند، چون من به تهران بود

نگر تفاوت معنا، كه درجهان او را

غم نبودن دندان، مرا غم نان بود.