این هفته، یك یادبود هم برای "طاهره صفارزاده" شاعر و مترجم درتهران گرفتند. بانی این بزرگداشت هم دانشگاه آزاد كرج بود. او علاوه بر این دو هنر، هنر دیگری هم داشته است: مبارزه در زمان شاه و پس از شاه.

او درهمین مراسم گفت:

دوستان معتقدند عمرم را در راه مبارزه با استعمار گذرانده‌ام و چوب استقلال‌طلبی‌ام را خورده‌ام. وقتی انقلاب شكل گرفت، عده‌ای به دلایل تعصب، این نغمه را ساز كردند كه زبان خارجه را در دانشگاه‌ها ببندیم، دانشجو خود مسؤول یادگیری زبان باشد. این یعنی تعطیلی زبان و بخصوص زبان علم. وظیفه داشتم بگویم اشتباه از آموزش زبان نبود؛ بلكه اشتباه از ناحیه ادبیات بود.

آموزش زبان علم، باید در دانشگاه‌های ایران تجدید حیات شود. یكی از روش‌های تجدید حیات آموزش زبان، علم بازآموزی دبیران است. باید به زبان علم رسیدگی شود.

در وزارت علوم و وزارت آموزش و پرورش افراد تحصیلكرده كافی نیستند. افراد متفكر و دلسوز لازمند. من غمگینم و تقاضا دارم پیغام مرا به مسؤولان برسانید. تشكیلاتی راه‌اندازی كنیم و برای متن‌های علمی درسی برنامه‌ریزی كنید.

ما احتیاج داریم كه از دلبستگی به خود تصفیه شویم. تا وقتی در ایران شب‌ها گرسنه‌ای سر بر بالین گذارد، هیچ روشن‌فكری، به بهانه تقدیر، حق دریافت جایزه ندارد.

طاهره صفارزاده در روزهای پایانی سال گذشته به‌عنوان چهره‌ای مبارز به كشور مصر دعوت شده بود كه وزارت خارجه سنگ اندازی كرد و این سفر ممكن نشد.

طاهره صفارزاده در سال 1315 در شهر سیرجان به دنیا آمد. پس از گذراندن دوره آموزشهای دبستانی و دبیرستانی وارد دانشگاه تهران شد و در رشته زبان و ادبیات انگلیسی فارغ التحصیل شد. پس از چندی به كار در یك شركت بیمه و ضمنا تدریس پرداخت .سپس به عنوان كارمند دفتری در شركت نفت به كار مشغول شد و پس از مدتی در همان شركت به اداره نگارش و ترجمه و ویراستاری انتقال یافت. برای ادامه تحصیل به خارج از كشور رفت و در آمریكا در رشته نقد تئوری و عملی در ادبیات جهان تحصیلات عالی خود را به پایان رساند.