کافه نادری را موريانه حکومتی که با گذشته ايران سر آشتی ندارد می‌جود. آن را در ليست ميراث فرهنگی ثبت کرده اند تا حفظ شود، اما آنها که در کمين زمين آن نشسته اند تا سرانجام ويرانش کنند و بر خاكش برج بکارند؛ منتظر تخريب تدريجی آن اند.

هتل و کافه نادری مهرماه سال 1382 به ثبت ملی رسيد اما طی چهار سال گذشته به حال خود رها شده تا ويران شود. اينجا ميعادگاه بسياری از بزرگان شعر و ادب و هنر ايران بوده است، اما آنها که کافه کتاب‌ها را بر نمی تابند، چگونه کافه نادری را بربتابند؟

 مساحت هتل و کافه نادری حدود سه هزار متر مربع است که قيمت تقريبی آن حدود 8 ميليارد تومان برآورد شده است، اما بر اين ملک گرانقيمت، که روزگاری ارزش و اعتبار کافه آن بر ملک و زمينش برتری داشت، امروز قهوه خانه ای داير است که از قهوه خانه های ميان جاده های دهه 1340 هم بدتر است. گرچه هنوز هم به ياد اعتبار گذشته، شمار مشتری های دائمی آن کم نيست.

آنها، درجستجوی رد پای صادق هدايت، صادق چوبک، جلال آل احمد، فرخ تميمی، احمد شاملو، بزرگ علوی، صبحی مهتدی، نوشين و بسياری از روشنفکران معاصر ايران به کافه نادری می آيند.

 شهرداری تهران موظف است هر ساخت و ساز جديد را به سازمان ميراث فرهنگی اطلاع دهد. اما وقتی حکومت با گذشته سر سازش ندارد، چگونه ميراث فرهنگی اش جلودار صدور جواز برج سازی روی ويرانه های کافه نادری خواهد شد؟ نه اين شهردار و نه آن قبلی که حالا رئيس جمهور شده، هيچکدام اهل اين حرف ها نبوده و نيستند.

کافه و هتل نادری را در سال 1306 يک مهاجر روس بنام خاچيک ماديکيانس ساخت. نام آن به اين دليل نادری شد که در خيابان نادری (جمهوری فعلی) ساخته شد. ابتدا يک شيرينی پزی و سپس هتلی برفراز اين شيرينی پزی و سالن رنج و دل انگيز جلوی اين شيرينی‌پزی.

هتل نادری بعد از گراندهتل دومين هتل تهران بود. نوه های خاچيک ماديکيانس، مالکان فعلی هتل و کافه نادری اند، اما چگونه اعتبار گذشته کافه نادری را می توانند به  آن بازگردانند؟

آنها که امروز درکافه نادری کار می کنند، تن به گفتگو نمی دهند. از چه بگويند که برايشان دردسر نشود؟