در  هفته ای که گذشت اعلام شد "ژاله اصفهانی" شاعر ايرانی در لندن و در سن 86 سالگی با زندگی بدرود گفت. از نسل شعرای دهه 1330 ايران بود که بدنبال شکست حکومت فرقه دمکرات آذربايجان، در سال 1325 به همراه همسر خويش بناچار تن به مهاجرت سپرد. بديع شمس تبريزی، از افسران حکومت خودمختار آذربايجان ايران بود. شايد اگر "ژاله" در ايران مانده بود، از نام آوران شعر فارسی می شد، اما هيچ شاعر و هنرمندی در مهاجرت نشکفته است که چنين انتظاری از "ژاله اصفهانی" بتوان داشت. در قالب شعر کهن ايران ماند، گرچه در اوزان شکسته نيز شعر گفت.

مهاجرت او عمدتا در مسکو گذشت، اما پيش از فروپاشی اتحاد شوروی نيز به اروپا و بويژه انگلستان سفر می کرد و پس از فروپاشی برای هميشه از مسکو به لندن کوچ کرد.

پس از انقلاب 57 نيز به ايران بازگشت، اما بهار آزادی چندان نپائيد که او بتواند زمستان بلند و سرد روسيه را فراموش کرده و خود را به چهار فصل مطبوع ايران عادت دهد.

در سال 1362 بار ديگر ناچار به جلای وطن شد، گرچه – چه پيش و چه پس از انقلاب 57- دل در گرو ايران داشت.

شمس بديع تبريزی همسر او نيز چند سالی زودتر از "ژاله" و در انزوای کامل جهان را بدرود گفت. تراژدی کودتا و ضديت با دمکراسی و آزادی قربانيان پرشماری در ايران دارد و ژاله و شمس بديع تبريزی دو تن از اين پرشماران بودند. اصفهانی بود و متولد 1300. نخستين مجموعه شعری او در سال 1322 با عنوان "گل های خودرو" منتشر شد.

هزار قلم داشتم، البرز بی شکست، ای باد شرطه، خروش خاموشی، سرود جنگل، ترنم پرواز، موج در موج و شکوه شکفتن از جمله آثار منتشر شده ژاله اصفهانی است.