در گرما گرم حجاب گيری و حال گيری از زن ها و دخترها و کاراته بازی پليس زن در خيابان ها، اين گزارش هم در باره يک زن نقال شاهنامه در ايران منتشر شد که در نوع خود بسيار ديدنی و شنيدنی است. اين نقال  "گرد آفريد" نام دارد و خود درباره کاری که می کند و دشواری های آن توضيح می دهد.

می گويد که با شيوه های نقالی در استان‌های خراسان، فارس، اصفهان، کهکيلويه و بويراحمد، چهار محال و بختياری، خوزستان و  لرستان آشنا شد و در نهايت سبک نقالی نقالان تهران و اصفهان او را جذب کرد.

می گويد: نقالان چيره دست را "چنته پر" می گفتند؛ به اين معنی که چنته شان پر بوده از پند، حکمت، اندرز، منقبت خوانی، دعا،  داستان‌، احاديث و اشعار ديوان‌های مشهور ادب پارسی.

وی در ميان بازماندگان کسانی که به شيوه نمايشی و حماسی نقالی می‌کنند، از مرشد ولی الله ترابی ساکن ری، سيد مصطفی سعيدی ساکن روستای کدانگه نزديک بروجرد و مرشد علی زنگنه که شيوه زورخانه ای و موسيقايی  را نيز وارد نقالی کرده نام می‌برد.

خانم گردآفريد دغدغه‌های درونی اش را اينطور بازگو می‌کند: "ثبت و ضبط شيوه‌های نقالی اساتيد اين حوزه، تنها کاری‌است که هم اکنون می‌توان انجام داد. من بارها به ارگان ها و نهادهای ذيربط مراجعه و اين درخواست را مطرح کردم، اما به نظر نمی‌رسد که تلاش من کار را به جايی برده باشد. از ديگر موضوعاتی که به شدت پيگيرش هستم، ورود شاهنامه در دروس ابتدايی دانش‌آموزان است."

اين گزارش تصويرى را نازنين معتمدی و عليرضا واصفی تهيه کرده‌اند، که ما از روی وبلاگ "جديد" گرفته ايم. آن را ببنيد!