مدتی پیش دکتر صدرالدین الهی، استاد روزنامه نگاری و گزارش نویس برجسته ایرانی، با نوشتن شرحی در کیهان لندن، پیوند داستان و گزارش نویسی را توضیح داد و چند نمونه را نیز در همین هفته نامه بدست چاپ سپرد. او نوشت:

از سال های دوری که در مدرسه با همسفران جوانم همکلاس بودیم، چه در کلاس های ادبیات معاصر و چه در مباحث گزارش نویسی بحث و فحص بسیار داشتیم؛ من موضوع «رپرتاژ» فرانسوی را که معادلی بهتر از «گزارش»- نه به معنی ترجمه و نه در مقصود «راپرت» تامیناتی و امنیتی- برای آن نیافته بودم! همواره به صورت پایگاهی استوار برای داستان نویسی رآلیستی می دیدم و شرح می کردم. هنوز هم نویسندگان رآلیست ادبیات فرنگی را گزارشگران خیالپرداز حقیقت می بینم، و البته سایر مکاتب از رمانتیسم تا سوررآلیسم و از ناتورالیسم که مبالغه در دیدن واقعیت است تا پست مدرنیسم که اطوار و قر کمر روزگار ماست، در این تعریف برای من جایی نداشته اند. رفقای آن سال ها یادشان هست که من سه گونه گزارش را از درون متون کهن ارائه می دادم با نام های «گزارش از واقعه»، «گزارش از شخص» و «گزارش از محل» و خوب به خاطر دارم که متن حکایت "بردار کردن حسنک وزیر" را از بیهقی برای آنها خواندم. از همان سال ها من می دیدم که بعضی از همسفران جوان من در گزارش هایی که تهیه می کردند سری به قصه داشتند؛ گزارش هایشان آدم را به جای دوردست تری از اتفاق خیابان می برد، همانجا بود که من از ضرورت به دام افکندن پرنده خیال- و نه کرکس کلک و جغد جهل- به ایشان می گفتم و واقعه را آنچنانکه ابوالفضل بیهقی دیده بازگو کننده، و بدان گونه که ناصر خسرو قبادیانی در گردش بازار قاهره نشان داده است، نشان بدهند. حالا سال ها، سال ها که چه عرض کنیم سی سالی از آن روزها گذشته است و خوشحالم که این هفته سه گزارشداستان – از همان شاگردان- بدستم رسیده است."

از آن سه داستانی که دکتر الهی به آنها اشاره می کند، یکی را انتخاب کرده ایم که سخت به دل یکی از همکاران پیک هفته نشسته و برای ما فرستاده است. نام داستان "نانوا" ست که در همین شماره پیک هفته می خوانید.