|
دو خاطره از خاطرات دیروز را برای امروزیان می نویسم تا آنانی
که نبوده اند و ندیده اند و آنانی که بوده و دیده اند، با دیده
ی عبرت به آن بنگرند. شاید برای آینده ی ملت، اندک ارزشی داشته
باشد؛
یکم)
در سال 1358 به مدت 100 روز در سپاه پاسداران شهرستان نایین،
عضو افتخاری بودم. و از تیر ماه 1359 رسما به استخدام سپاه
پاسداران خراسان- مشهد در آمدم.
پس از سه ماه، در مهرماه همان سال، در برابر تصمیمات «واحد
هماهنگی شهرستان ها» (ستادکل در تهران) که بر خلاف اساسنامه و
آیین نامه ی مصوبه ی شورای انقلاب، تصمیم به تغییر مسئولان
واحدهای تدارکات و آموزش سپاه خراسان گرفته بودند، به اعتراض
برخاستم و همراه پرسنل این واحدها، خواستار توضیح برای این
تصمیمات خلاف قانون شدیم.
طبق مصوبه ی شورای انقلاب،
مسئولین واحدها با رأی پرسنل همان واحدها انتخاب می شدند و
برای تغییر آن ها باید به توضیح قانع کننده داده می شد.
نتیجه ی آن اعتراض، قطع حقوق ماهیانه در هنگامه ی حضور
داوطلبانه در جبهه ی جنگ تحمیلی و متهم شدن به «ایجاد
اغتشاش در سپاه و تشکیل باند و تبانی برای اخلال در تصمیمات
مسئولان سپاه» بود.
من به همراه پنج نفر از دوستان و پرسنل سپاه خراسان، که عبارت
بودند از آقایان؛ «شهید حسن طاهرپور، مجید نیری(از بازداشت
شدگان سازمان مجاهدین انقلاب پس از انتخابات اخیر که بعد از
حدود یکصد روز بازداشت، آزاد شد) عبدالله ارشاد، زنده دل(که
اصلا نمی شناختمش) و عبدالرسول پاسدار»، از سوی «شورای
فرماندهی کل سپاه» با همان اتهامات ادعایی
گزارشگر عضو واحد هماهنگی شهرستان ها که از تهران برای انجام
تصمیمات یادشده آمده بود، به «اخراج
از سپاه» محکوم شدیم.
پس از بازگشت از جبهه، به تهران فراخوانده شدیم و برای پی گیری
حکم اخراج (که عملا به تبعید تغییر یافته بود و بعد هم پس
گرفته شد و با استعفای من در اسفند ماه همان سال به پایان
رسید) دیدارهایی با مسئولان اصلی این ماجرا در ستاد کل سپاه در
تهران داشتیم.
بالاترین مسئولی که ملاقات کردیم، مرحوم شهید کلاهدوز (عضو
شورای فرماندهی کل سپاه)بود. فردی متدین و از انقلابیونی که
بنا بر آنچه آن زمان شایع بود، مخفیانه در گارد شاهنشاهی قبل
از انقلاب خدمت می کرد.
من که سخنگوی جمع شش نفره مان بودم، به آن تصمیم شورای
فرماندهی سپاه و خصوصا «نماینده ی ولی فقیه، آقای محلاتی»
اعتراض کردم و گفتم:«شما تاکنون ما را دیده اید؟». گفت: «نه،
ندیده ام». گفتم: «پس چگونه به خود اجازه داده اید که بدون
حضور و دادن فرصت دفاع به متهمان، حکم صادر کنید؟ حالا از شما
انتظاری نیست، ولی نماینده ی ولی فقیه که علی القاعده باید
بداند که حکم یک جانبه و بر اساس گزارش مدعی و بدون حضور و
دفاع متهم، قضاوتی برخلاف شرع و حکم به غیر حق است. ایشان و
شماها چگونه به خود اجازه داده اید که در جایگاه فرماندهی کل
سپاه، چنین رفتار خلاف شرع آشکاری انجام دهید؟».
مرحوم شهید کلاهدوز فکری کرد و گفت: «اعتراض شما وارد است.
اخیرا دادستانی انقلاب در سپاه تشکیل شده و شما می توانید به
آنجا شکایت کنید». من پاسخ دادم: «ما آنقدر نادان نیستیم که
ندانیم در شرایط فعلی کشور و جنگ، برای چنین رفتار ناپسندی،
حتی از توبیخ جزئی فرماندهان پرهیز خواهند کرد تا چه رسد به
رسیدگی به شکایت از کل اعضای فرماندهی سپاه».
کلاهدوز در پاسخ گفت: «الآن فرماندهی کل سپاه درگیر سازماندهی
و جنگ است، ممکن است
برای
ایجاد تشکیلاتی به عظمت سپاه، چهارتا حق هم ناحق شود.
این خیلی چیز مهمی نیست».
من از جا برخاستم و به دوستان خود گفتم: «برخیزید برویم. من
فکر می کردم که چهار بنیان سپاهی که می خواهد از حق و حقیقت
دفاع کند، باید بر چهار حق احقاق شده بنا شود و نه بر چهار حق
ناحق شده. جای ما در چنین سپاهی نیست.
خشت
اول چون نهد معمار کج- تا ثریا می رود دیوار کج».
مرحوم کلاهدوز که دید حرف خوبی نزده است، تلاش کرد که ما را
نگهدارد و دلجویی کند، ولی من به دوستانم گفتم: «اگر شما می
خواهید بمانید، من میروم». پس از این گفت و گوی تاریخی بود که
تصمیم جدی به استعفا از سپاه پاسداران گرفتم و مسیر پذیرش
استعفا، تا پایان سال 1359 به طول انجامید که نهایتا به همکاری
رسمی ام با این ارگان، خاتمه داد.
امروز، قریب 30 سال از آن ماجرا گذشته است و همگان آشکارا می
بینند که «خشت
کج» آن روز، تا کنون به «کج
روی» خود (کم یا بیش) ادامه داده است و از
ادعای «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» بودن تا «سپاه پاسداران
استبداد ضد دین» شدن را پیموده و یا درحال پیمودن است.
آنانی که بنیان های سپاه را در جهت «پاسداری از منافع فردی ولی
فقیه» سازمان دهی کردند و شعار «جانم فدای رهبر» را به جای
«جانم فدای ملت» یا «جانم فدای کشور» به نظامیان تحمیل کردند و
یا در جهت منافع گروهی «اقتدارگرایان» و یک جناح سیاسی، یعنی
«عاملان و حامیان استبداد» قرار دادند و ساختمان این تشکیلات
مردمی را در جهت خلاف منافع ملت، مهندسی کردند، امروز هیچ بهره
ای جز «نفرت مردم» را برای این ارگان، به ارمغان نیاورده اند.
سپاهیانی که عزت الهی و مردمی خود را به تاراج رفته می بینند،
نمی توانند منتظر رسیدن حمایت دیگران بمانند. آنان باید خود از
عزت خویش و هدف عقلی و مشروع تأسیس سپاه، در برابر غافلان و
گمراهان و عمله ی استبداد، دفاع کنند و اجازه ی ریختن آبروی
خویش را بیش از این به نااهلان ندهند.
برای آبرو یافتن این نهاد بزرگ، شهیدان بسیاری چون؛ خرازی،
همت، باکری، چراغچی، صادق جوادی، بروجردی، فرودی، باقری، زین
الدین، جهان آرا و هزاران پاسدار شهید کم نام و گمنام دیگر
درکنار صدها هزار شهید بسیجی، جان خود را فدای ملت و کشور و
آیین کرده اند و «گروه اندکی سپاهی بازمانده ی جدامانده از
اهداف شهیدان و بنیان گذاران سپاه» حق ندارند همه ی این عزت و
آبرو را خرج قدرت طلبی های خود و همفکران مستبد خود کنند.
دوم)
در خرداد سال 1366 و چندی پس از شهادت برادرم«ابوالقاسم قابل»
و پسر خواهرم«محمد غیبی»، برادر جانبازم«محمود قابل» پیش من
آمد تا به خاطر دوستی و روابط صمیمانه ای که با اکثر فرماندهان
لشکر نصر و تیپ 21 امام رضا(ع) داشتم، مقدمات استخدام رسمی وی
را در سپاه خراسان فراهم کنم.
من که از شکل گیری روابط ناسالم در سپاه و در چند سالی که از
عمر آن می گذشت، کم و بیش آگاه بودم، به او که اکنون معلم است
و آن زمان شدیدا خجالتی بود، گفتم: «داداش، من از تو یک سئوال
می کنم. اگر جواب مرا دادی، هرکاری بخواهی برایت انجام می
دهم!». گفت: «بپرس».
گفتم: «اگر روزی در سپاه استخدام شدی و همچون زمان شاه، تو را
مسلح کردند و جلوی مردمی بردند که در خیابان اجتماع کرده بودند
و دستور تیراندازی به سوی مردم را به تو دادند و گفتند: اگر از
دستور، سرپیچی کنی، تو را اعدام می کنیم و تو مجبور بودی
انتخاب کنی که یا تمرد کنی و کشته شوی و یا به سوی مردمی که
ممکن است در بین آنان پدر، مادر، برادر، خواهر و دوستانت حضور
داشته باشند یا مردمی که تو آن ها را نمی شناسی و تنها برای
احقاق حق شان اعتراض کرده اند، تیراندازی کنی، چه می کنی؟».
او که انتظار چنین پرسشی را نداشت، کمی فکر کرد و گفت: «نمی
دانم». گفتم برو. هرگاه جواب این سئوال را پیدا کردی بیا تا من
کمکت کنم و یا به کار دیگری بیندیش. چندی بعد، او معلم شد.
جالب است که پس از اتفاقات اخیر و رویارویی ظالمانه ی سپاه و
نیروهای مسلح با مردم بی سلاح و بی پناه، او آن ماجرا را به
یادآورده و خدا را بر انتخاب صحیح اش شکر می کرد! |
