در تهران و به امید فروخواباندن اعتراضات دانشجوئی، روز گذشته در یک یورش امنیتی، شماری از دانشجویان دفتر تحکیم وحدت که برخی از آنها عضو رهبری این تشکل بودند دستگیر شدند.

این یورش و دستگیری ادامه همان راه حل دولت و ستاد کودتای 22 خرداد است که تصور می کند اگر فعالان سیاسی، رهبران احزاب و حالا، رهبران تشکل های دانشجوئی را دستگیر کند، جنبش بدون سر شده و خاموش می شود!

نزدیک به 120 روز از کودتا می گذرد، کودتائی که جنایات مرتکب شده در آن شاید با کودتای شیلی قابل مقایسه باشد. حتی در آن کودتا نیز با مردم در خیابان ها آن نکردند که در کودتای 22 خرداد کردند. علیرغم همه این جنایات و خشونت ها، بازداشت های سیاسی، آتش توپخانه صدا و سیما و روزنامه ها و خبرگزاری های وابسته به کودتا، جنبش ضد کودتا زنده است و هنوز ستاد کودتا نمی خواهد قبول کند که این جنبش یک جنبش ملی و سراسری است و متکی به افراد نیست. حتی اگر چنین باشد و برای مثال میرحسین موسوی را جنبش به رهبری پذیرفته باشد، این خود بزرگترین شانس و فرصت جمهوری اسلامی است، زیرا در اینصورت است که "سر" جنبش در داخل کشور و در داخل نظام باقی می ماند.

آن تصور خامی که فرمان دستگیری دانشجویان دفتر تحکیم وحدت را دیروز صادر کرد، بعد از ظهر دیروز در استادیوم یکصدهزار نفره به دام جوان هائی افتاد که شاید بخشی از آنها دانشجو و بخش بزرگترش غیردانشجو بودند، اما هر دو با هم یک فریاد داشتند: مرگ بر دیکتاتور و یا حسین، میرحسین!

این تصور، یعنی دستگیری فعالان و تهدید و ارعاب آنها، یک تصور عام در دولت و ستاد کودتاست و به همین دلیل در شهرهای دیگر نیز وضع به همینگونه است.

برای مثال در اصفهان نیز، رئیس دانشگاه صنعتی این شهر به خانواده های 50 دانشجوی این دانشگاه اخطار کرد که جلوی فرزندان خود را بگیرند! با امضای رئیس دانشگاه "علیرضا قربانی" نامه ای به خانواده این دانشجویان ارسال شده و به آنها یادآوری شده که فرزند شما دانشجویی خاطی است که در حوادث پس از انتخابات حضور داشته است. بموجب رافت اسلامی میتواند به تحصیل ادامه بدهد اما در صورتی که تنها یک بار دیگر خطائی از این دانشجو سر بزند با وی برخورد قاطع می شود.