|
جانشین بوش در کاخ سفید، بگونه ای دیگر سخن می
گوید. باراک اوباما مسیرترقی را با مخالفت با جنگ عراق آغاز
کرد و حالا ، پس
از ورود به کاخ سفید، او نیز از تهدید متکی بر قدرت جهانی
استفاده می
کند: در افغانستان با افزایش تعداد سربازان آمریکائی موافقت می
کند
و دولت او در پاکستان- همسایه افغانستان- با مزدورانی که از دور هدایت می
شوند به طالبان حمله می کند.
ولی دشمن اصلی پرزیدنت رژیم تهران است. اوباما ایران را
تهدید می کند که اگر از استفاده مسالمت آمیز از نیروی اتمی
فراتر رود
با “عواقب جدی ” روبروخواهد شد. اوباما وارد آوردن یک ضربه
اتمی به مراکز
اتمی کشور ایران را بعید نمی داند ” پاسخ او به این پرسش که
اگر همه تلاش
ها با شکست روبرو شد آخرین گامی که بر می دارد چیست؟ این است که از هیچ
اقدامی صرفنظر نمی شود. ..
وجود یک بمب اتمی در دست رژیم تهران توازن لرزان امنیت در
خاور نزدیک را در هم خواهد شکست و بمعنی آغاز یک مسابقه
تسلیحاتی در
منطقه خواهد بود . موشک های میانبرد ایران که در آینده احتمالا
به کلاهک
اتمی نیز مجهز خواهندشد، اسرائیل را تهدید می کنند و می توانند به جنوب
اروپا هم برسند.
طبق آخرین اطلاعاتی که در دست است ایران فقط در کارخانۀ
تولید اورانیوم در نطنز 8 هزار سنتریفوژ فعال دارد. ایران سال
ها ست که ادعا می
کند که فقط خواستار بهره برداری مسالمت آمیز از نیروی اتمی است
. و در
واقع: از فوریه 2007 تا نوامبر2008 کارشناسانِ نطنز اورانیوم را در حد 5 در
صد غنی ساخته اند. اورانیومی که برای ساختن بمب بکار می رود باید 90 در صد
غنی شده باشد. دلیل دقت این ارغام آنست که مرکز غنی سازی نطنز
از ماه
مارس سال 2007 بیست و نه بار مورد بازرسی سرزده بازرسان مقامات
اتمی وین
قرار گرفته بود. تولید اورانیوم برای ساختن بمب در چنین مرکزی غیر ممکن
نیست،
ولی آسان هم نیست. از اینرو از سالها پیش گمانه زنی می شد که
ممکن است
مراکز دیگری در ایران، دور از دید بازرسان، نیز بتولید مشغول
باشد.
حالا این نگرانی نامی پیدا کرده که عبارتست از قم، شهری
که در نزدیکی آن مرکز دوم تولید اورانیوم غنی شده قرار دارد.
قرار است در
165
کیلومتری تهران در یک منطقه نظامی، در محلی که در کوهی تعبیه
شده،
در آینده اورانیوم غنی شود. نخستین شایعات در این مورد در نیمه دوم سال 2008
بگوش سازمان های اطلاعاتی غرب رسید. آنها از آن زمان در پی
یافتن نشانه
هائی بودند که برای افکارعمومی جهان قابل قبول باشد. هنوز
فراموش نشده که
سازمان اطلاعاتی امریکا سیا مدعی بود در عراق سلاح های کشتار
انبوه را
دیده است، که بعد ها دیگر دیدنی نبودند. یک چنین آبرو ریزی دیگر نباید
تکرار شود.
در آغاز سال جاری چند سازمان اطلاعاتی موفق به یافتن خبر
هائی شدند. موساد سازمان اطلاعاتی اسرائیل در ایران شبکه ای
دارد که کارش
منحصرا پرداختن به برنامه اتمی است. شاهدان عینی گزارش هائی در
بارۀ
جزئیات مربوط به مراحل ساختمانی عرضه کردند که مراکز اطلاعاتی مشتاق
دانستن آن بودند. سیا اطلاعات ویژه خود را داشت، سازمان های
فرانسوی و
انگلیسی نیز خبر هائی دادند.
در بهار سال جاری هم پیمانان غربی به فرانک شتاین مایر
وزیر خارجه آلمان گزارش دادند، صدر اعظم آلمان نیز باخبر بود.
دوهفته
پیش تهران با ارسال نامه ای به مقامات اتمی وین پرده از رازی
برداشت که
دیگر از محافل رهبران سیاسی غرب پوشیده نبود. بطوری که محمد
البرادعی که
معمولا مردی است آرام و مسلط بر خود، گفت : ”صبر ما پایانی
دارد.”
مذاکراتی که پنجشنبه هفته پیش در ژنو میان نمایندگان
آمریکا،فرانسه، انگلستان،روسیه، چین و آلمان با نماینده ایران
صورت گرفت،
نتوانست جو سنگین مذاکرات را عوض کند. هرچند که تهران قصد دارد
در هفته
های آینده به بازرسان مقامات اتمی وین اجازه بازدید از مراکز غنی سازی قم
را بدهد. و غرب هم ابراز آمادگی کرد که برای یک رآکتور پژوهشی
مواد سوختی در
اختیار ایرن بگذارد، که پرزیدنت احمدی نژاد قبلا، بعنوان
اقدامات
سازنده اعتماد ، خواستار انجام آن شده بود
.
اوباما پس از باز گشت ویلیام برنز از ژنو و شنیدن گزارش
او گفت: ” ولی ما برای این حرف نمی زنیم که فقط حرف زده
باشیم”. علیرغم جو
آرام مذاکرات نارضایتی غرب بر جای ماند . نمایندگان غرب گمان
دارند که
ایران باز هم محرمانه مراکز اتمی می
سازد یا ساخته است و در اندیشه
اقدامات ایذائی شدید تر هستند. کاخ سفید سخن از سیاست “ دو رویه ” می
راند. یعنی هم گفتگو هم تهدید
.
مقامات آمریکائی با جدیت و سرعت فهرستی از صنایع ایران
که آسیب پذیر تر هستند فراهم آورده اند. از جمله این که،
ایران، علیرغم
داشتن منابع غنی نفت، 40 در صد از بنزین مورد نیاز خود را وارد
می کند ،
این طور تصور می شود که اگر به ایران بنزین فروخته نشود می توان به نتایجی
رسید . ولی تقریبا تمام کارشناسان در موثر بودن محاصره اقتصادی
تردید
دارند. فلینت لِوِرِت که تا سال 2003 در شورای امنیت ملی
آمریکا خدمت می
کرد می گوید:” این کشور مصائب فراوانی را متحمل شده ، فقط جنگ بی پایان
باعراق را بیاد آورید .”
افزون بر این تمام کشورهای بزرگ باید همکاری کنند تا
محاصره مؤثر شود که این هم بسیار مورد تردید است. مثلا چین
بعنوان حمایت
اقتصادی خود را در اختیار ایران گذاشته است و در پنج سال گذشته
میلیارد ها دلار در
صنایع نفت و گاز ایران سرمایه گذاری کرده است.
در آمریکا جناح هائی هم هستند که ترجیح می دهند یک گام
بیشتر برداشته شود ،یعنی: دست یازیدن به خشونت نظامی. بنظر می
رسد آرزوی
آرامش در بسیاری از محافل از میان رفته است از جمله در میان
مردم رای
دهنده . بنا به تحقیق انستیتوی راسموس 88 درصداز آمریکائی ها پس از
افشای دومین مرکز غنی سازی در ایران مضطرب شده اند. فقط پنج
درصد معتقدند که
این مراکز برای استفاده مسالمت آمیز مورد بهره برداری قرار
خواهند گرفت
.
امروز ایران پس از کره شمالی دومین دشمن آمریکا بشمار می رود.
بر این
اساس 51 در صد از افرادی که مورد پرسش قرار گرفته اند معتقدند که اوباما
تاکنون در برابر برنامه اتمی ایران واکنش سخت نشان نداده است.
در ماه
ژوئن تعداذ این افراد به 40 درصد بالغ می گشت.
بزن و بهادر های دوران بوش با رغبت این سخنان را می
شنوند. الیوت کوهن مشاور سابق وزارت خارجه آمریکا می گوید :
ما فقط دو
امکان داریم. وارد آوردن یک ن ضزبه نظامی آمریکائی یا اسرائیلی
که یعنی
یک جنگ واقعی . یا تن دادن به جهانی با بمب اتمی ایرانی . حتی هواداران
دموکرات ها هم تفکر مشابهی دارند. جِفری هِرف استاد تاریخ در دانشگاه
مریلاند میگوید :” خطر عینی دیپلماسی اوباما این است که به
ایرانی ها فرصت می
دهد، فرصتی که آنها برای تمام کردن بمب خود به آن نیاز دارند.
ایرانی
ها تا کنون بر قامت بسیاری ازسیاستمداران زیرک جامه حماقت پوشانده اند و
اگر اوباما مواظب نباشد نفر بعدی خود اوست. هرف مطمئن است که
:” آنها بمب را
می خواهند مذاکرات این هدف را عوض نمی کند.”
توصیه مارتین ایندیک سفیر سابق کلینتون در اسرائیل که
اینک از اندیشه سازان موسسه بروکلین است نیز این است که
امکانات نظامی را
نیز نباید از نظر دور داشت. وی در رساله مشترکی که با ریچارد
هاس،
رئیس سازمان مشاورات پیرامون سیاست خارجی در نیویورک منتشر ساخته، می
نویسد: یک اقدام پیشگیرانه نظامی بلحاظ هزینه ها و مخاطراتی که
در پی دارد
فاقد جذابیت است ولی باید با احتیاط آنرا مورد توجه قرار داد.”
پس از انتخابات اخیر نیز تاکنون در خط مشی آلمان،
مبنی بر جلوگیری از جنگ تغییری پدید نیامده است . سیاست خارجی
حزب
لیبرالِ دموکرات آزاد که در آینده در کابینه آلمان حضور خواهد
داشت، هنوز
هم بشدت تحت تاثیر روش و نظرات هانس دیترش گنشر رئیس افتخاری این حزب است
که خود در گذشته وزیر خارجه آلمان بود . این حزب تمایل بسیار
به این دارد که
سیمای یک حزب ضد جنگ را داشته باشد. مثلا این حزب در سال 2003
با
گسترش حضور ارتش آلمان در افغانستان مخالفت کرد، همچنین بعد ها
با حضور در
کنگو و موضع گیری در برابر سواحل لبنان . گیدو وستر وله رهبر کنونی این
حزب پیوسته خواستار آن بوده که آلمان در خاور نزدیک زیاد خود را جلو
نیاندازد.
نزدیکترین هم پیمان بانو مرکل، صدر اعظم المان، رابرت
گیتس وزیر دفاع آمریکاست، یگانه وزیری که از
کابینه جورج بوش در کابینه جدید
اوباما هم عضویت دارد. گیتس تا کنون وارد بازی ، مجادلات
لفظی و دامن زدن به آن نشده است. تو
صیه اوخویشتن داری و میانه روی است. وی در
دوران بوش گفت : حداکثر اثر بخشی عملیات جنگی
آنست که اجرای برنامه اتمی را چند سالی
به تعویق اندازد. او این سخن را حالا هم تکرار می کند. |
