مراسم هر ساله 13 آبان، می رود تا به تظاهراتی مردمی تبدیل شده و حلقه دیگری از حلقه های زنجیر سبز و اعتراضی مردم ایران شود. روزی که بصورت سنتی از زمان تصرف سفارت امریکا درایران تظاهرات رسمی برگزار می شود و از سلسله روزهای رسمی تظاهرات – مانند روزقدس- است، آیا می توانند جلوی مردم را بگیرند که به خیابان نیآیند؟ و یا وقتی می آیند، می توانند بگویند این شعار را بده و آن شعار را نده؟ این رنگ لباس مجاز است و فلان رنگ مجاز نیست؟

شواهد بسیاری وجود دارد که بموجب آن سرکوب خیابانی مردم و تکرار روزهای پس از خطبه های خونین علی خامنه ای در نماز جمعه تهران ممکن نیست. حاکمیت کودتائی زیر فشار مذاکرات اتمی است و فرماندهان سپاه زیر فشار افکار عمومی که می خواهد بداند سپاه این همه پول را از کجا آورده که یکی پس از دیگری واحدهای تولیدی را خریده و به شرکت های تحت فرمان خود منتقل می کند؟ این شرکت ها از چه وقت ثبت شده‌اند و سرمایه آن ها چقدراست و مدیران و هیات مدیره آن کدام فرماندهان سپاه هستند؟

این انتقال ثروت و اقتصاد در سالهای گذشته ممکن بود، اما اکنون که مردم به موی دماغ خودکامگی تبدیل شده اند، این اخبار بسرعت دهان به دهان می شود و از این نظر نیز فرماندهان کودتاچی سپاه زیر فشار افکار عمومی اند. افشای جنایاتی که پس از کودتا شده نیز باندازه کافی جهانی شده است. در چنین شرایطی 13 آبان برگزار می شود. 16 آذر در پی آن می آید و پس از آن نوبت به 10 روز اول ماه محرم است و "یاحسین" های سنتی که امسال میرحسین نیز به آن اضافه خواهد شد.

متعاقب آن 22 بهمن فراخواهد رسید و راهپیمائی سنتی این روز. برای هر یک از این روزها و مناسبت ها، قطعا ابتکارات تازه ای به میدان خواهد آمد. همچنان که برای 13 آبان امسال ابتکار تحصن در خیابان ها، پس از راهپیمائی پیشنهاد شده است.