بحث بر سر راه حل های جانشین، برای تحمیل عقب نشینی به حکومت، بحث گسترده راهپیمایان دیروز بود. این که اگر حاکمیت حتی با این تظاهرات هم تن به عقب نشینی ندهد چه راه حل های دیگری در برابر مردم است؟ در طول راهپیمائی هرکس نظرش را با دیگری در میان می‌گذاشت، اما جالب است که هیچکس به انفجار و ترور و جنگ نمی‌اندیشد. همه درجستجوی راه حل های مدنی اند و این بزرگترین دستآورد جنبش مدنی ایران است. شاید این در تاریخ کم نظیر باشد که حکومتی غیر مدنی و طرفدار تروریسم و انفجار باشد و مردمش مخالف آن! درعین حال که مردم امیدشان به عاقل شدن حاکمیت را به همان اندازه از دست داده اند که به لزوم خاتمه دادن به حاکمیت را یقین حاصل کرده‌اند. من این را دیروز از خلال بحث های مردم بارها و بارها با تفسیرهای مختلف شنیدم.

شاید این آخرین شانس های حکومت و آخرین امیدهای مردم برای یافتن یک راه حل ملی باشد. نمی خواهم بگویم یافتن راه حل های غیر مسالمت آمیز، زیرا مردم واقعا از جنگ و خونریزی نفرت دارند.

پیرمردی در کنار من از تجربیات گذشته اش می گفت و درباره آینده حکومت گفت: یا بسمت جنایت می روند و سرنگون می شوند، یا توبه می‌کنند و با مردم کنار می آیند.

از نظر من، کشورهای خارجی هم این موضوع  و این موقعیت حکومت را کاملا متوجه شده اند. این که حکومت پایگاهش را از دست داده است. هنوز احمدی نژاد به خانه اش نرسیده بود که وزیر خارجه انگلیس علیه او و سخنان پرت و پلائی که بعنوان سخنران روز قدس گفته بود موضع گیری تند و صریح کرد و با اشاره به چندین برابر بودن تعداد راهپیمایان معترض در برابر طرفداران حکومت در روز قدس گفت: حرف های احمدی نژاد، حرف های مردم ایران نیست!