آیتالله صانعی، با صدور بیانیهای
اعتراف گیری و نمایش آن را محکوم کرد. در این بیانیه آمده است:
تاریخ انقلاب اسلامی پس از رفراندم قانون اساسی، حضوری باشکوه
تر و با عظمت تر از انتخابات 22 خرداد را به یاد ندارد. روزها و شبهایی را به
یاد داریم که پسران
و دختران، مادران و پدران و حتی آنهایی که نمی توانستند در
انتخابات مشارکت کنند،
چنان شور و شعفی را به پا ساخته بودند و چنان از آرمان های
بزرگ معمار و بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی حضرت امام خمینی (سلام الله علیه) به بزرگی
و خوبی یاد می کردند
که انسان از آن همه عظمت ، وحدت و یکپارچگی به وجد می آمد.
اما چه شد؟ به ناگهان فرزندان انقلاب به گوشه های زندان
افتادند. جوانان عزیز طعم تلخ باتوم و گاز اشک آور را تجربه
کردند و به ناگاه
مجروحان و شهدایی بر جای ماند. این همه تنها به خاطر این بود
که مشروعیت انتخابات مورد پرسش واقع شده بود. و آیا سزاوار بود که پاسخ انتقاد و
اعتراض آنها را چنین
بدهیم و ناخواسته ایجاد بحران نماییم و تمام آن اعتراض ها را
به دول خارجی نسبت داده
و بی محابا از سرنوشت محتوم تمام مستبدان و ظالمان ، آنها را
وابسته به دنیای غرب بپنداریم؟
ظلم و تعدی تا آنجا پیش رفت که شاهد دادگاه کسانی شدیم که خود
در تمام حوادث
پس از انقلاب و دوشادوش تمام مسوولان حضوری فعال و چشمگیر
داشتند. نه تنها به مردم، بلکه به نخبگان
آنان و کسانی که عمر و جوانی خویش را وقف خدمت به اسلام،
انقلاب و جمهوری اسلامی
نمودهاند نیز رحم نکردند و آنها را با انواع فشارهای روحی و
روانی و نگه داشتن طولانی مدت در سلول های انفرادی و قطع ارتباط با خارج از سلول و
بی خبر نگه داشتن
از همه مسائل روبرو ساختند.
بر خود لازم می دانم که یک وظیفه شرعی و حکم الهی را در شرایط
امروز و مخصوصاً در
رابطه با جلسه دادگاه حدود یک صد نفر از متهمان تذکر دهم.
دادگاهی که اگر نگوییم در نظام قضایی جهان کم سابقه است، حد اقل در قضای اسلامی بی سابقه
و بدعتی نو به شمار
می آید و قطعاً با گناهانی همراه می باشد.
اما آن نکته ای که باید به آن توجه کرد، صحت این اعترافات نیست
، مسئله ای
که بی ارزش بودن آن برهمگان روشن است، آن هم تنها به این دلیل
که در زندان گرفته شده و حسب فرموده امیر المؤمنین (علیه السلام) اقرار در زندان و
حبس اعتبار نداشته
و ندارد. نکته مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد،
عبارت از بی اعتنایی به این اعتراف گیری ها و عدم ترتیب اثر
دادن به آن هاست که ترتیب
اثر دادن به آن ها هر چند بسیار ناچیز باشد، اعتماد و اعتنا به
ظالمین به حقوق ملت و کرامت انسان ها بوده و مخالفتی روشن و آشکار با قرآن و وحی و
حکم الهی می
باشد.
درخاتمه همگان باید از خداوند توانا بخواهند تا استقامت همراه
با مسالمت در
راه احقاق حق و حاکمیت بر سرنوشت خویش را به ما ارزانی دارد و
از او متضرعانه بخواهیم که به برکت ایام با برکت شعبانیه و مولود منجی عالم
بشریت، به ملت ما صبر و
نصر و جزای خیر عنایت فرماید. |