چند روز بیشتر به انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان نمانده است و شور و حالی که مردم برای این انتخابات دارند، اگرهم نزدیک به شور و حال دو ماه پیش مردم در ایران نباشد، از آن نیز دست کمی ندارد. دکتر عبدالله وضعیتی شبیه به میر حسین موسوی را در انتخابات افغانستان پیدا کرده است. جوانان و تحصیلکرده ها، زنان و روشنفکران به دکتر عبدالله متمایل شده اند. او وزیر خارجه اسبق افغانستان بوده است. صاحبان قدرت و افرادی که دارای نفوذ در میان اقوام هستند، یا بهتر است بگویم آنها که نفوذشان با سلاح و ایجاد رعب و وحشت بدست آمده علاقمند هستند کرزای برنده شود تا مبادا موقعیتی را که دارند در یک دولت جدید از دست بدهند.

با مردم کوچه و بازار که سخن می گویی باور دارند که این انتخابات نیز مانند انتخاب پیشین آزاد و عادلانه نخواهد بود. جدا از مسائل اقتصادی و سیاسی که باعث اعتلاف جنگ سالاران گذشته با کرزای می شود، همسایگان نیز به دلایل مختلف استراتژیکی که دارند، مخفیانه از کاندیدای مورد علاقه خود حمایت می کنند. در یکی از برنامه های تلویزیونی که بین نمایندگان کاندیداها و نمایند کمیسیون مستقل انتخابات برقرار گردید، نماینده کمیسیون از پولهای مرموزی سخن گفت که بعضی از کاندیداها و حامیان آنها برای تبلیغات و فراتر از آن برای تحت تاثیر قرار دادن آراء به نفع خود به مصرف می رسانند و به وضوح پای کشورهای خارجی را به میان آورد…

در کوچه و خیابان مردم می گویند، ایران و پاکستان باید ما را به حال خود بگذارند و در انتخابات مداخله نکنند. آیا باید باور کرد که ایران به نفع کاندید خاصی وارد میدان شده است؟

برخی افراد و چهره های سیاسی که این روزها با آنها نشست و برخورد داشته ام می گویند کاندیدای مورد علاقه ایران کرزای است که طی هفت سال گذشته نیز دوستی خود را به  رهبران جمهوری اسلامی ثابت کرده است. آنها نسبت به رابطه با سایر کاندیدها اطمینان ندارند. در کمال شگفتی از افرادی که در کابینه آقای کرزای بوده اند می شنوی، اما حاضر نیستند که گفته آنها ضبط شود و یا نام آنها برده شود، این که در هفت سال گذشته ایران به کرزای مبلغ یک میلیون دلار نقد تحت عنوان ”مخارج سفره خانه رئیس جمهور” حقوق پرداخت کرده است!

مبلغی که به گفته چهره های سرشناسی که من با آنها گفتگو کرده ام، مخفی نبوده و کرزای نیز به دریافت آن همواره اذعان داشته است.

در صورت واقعیت داشتن چنین ادعایی، چگونه می توان باور کرد که رئیس جمهور یک کشور قبول کند چنین مبلغی به وی هر ماه پرداخت شود؟  از سوی دیگر درک آن دشوار است که به چه دلیلی کشور ایران و بابت چه توافقی چنین مبلغی را در اختیار رئیس دولت یک کشور دیگر قرار داده است. حتی اگر هدف از پرداخت آن خیرخواهانه و بشر دوستانه باشد.  در ایران مردم و سیاستمداران را بخاطر ارسال ایمیل به موسسات خارجی دستگیر می کنند و جاسوس می خوانند و نمایندگان اصلاح طلب را به دلیل مثلا سلام و علیکی که با یک دیپلمات خارجی در تهران داشته، عامل بیگانه و تحت نفوذ و خط بگیر آنها می نامند، حالا در نظر بگیرند که اگر یک چنین پولی برای ”اهداف خیرخواهانه” به سازمانی پرداخت شده بود چه جنجالی به راه می انداختند؟ و در نظر هم داشته باشید که همه به راحتی در اینجا می گویند که مثلا ایران، هند و پاکستان برای کاندیدای مورد نظر خود در حال هزینه کردن می باشند.

افغانستان با ایران تفاوتی عمده دارد. اینجا کشور رشوه دهندگان و رشوه بگیران است. با صد دلار آمریکایی می توانند یک آدمکش استخدام کرد. می توانند با لباس هایی مندرس و پاره راه بروند و دمپایی پلاستیکی به پا کنند، اما میلیون ها دلار در حساب های خارجی خود در امارات متحده ذخیره کرده باشند و هنوز هم برایشان پول اهمیت داشته و عطشی سیری ناپذیر برای آن داشته باشند. حالا در نظر بگیرید که برای یک میلیون دلار و چند صد هزار دلار چه کار ها که نخواهند کرد؟

(این گزارش از وبلاگ نویسنده برگرفته شده است.)