|
از جاده ی خرمشهر- اهواز عبور می کنیم. یک طرفمان رود کارون
است، طرف دیگرمان دشت و هر چند متر یک بار، جمله ای بر روی یک
تابلو در رابطه با جنگ نوشته شده است. در جاده هم سپاهی ها با
ماشین های تویوتا دائما در رفت و آمد هستند، جاده غرق آنهاست.
گویی اینجا هنوز هم بعد از 20 سال منطقه ی جنگی است.
هر چند کیلومتر هم به قول خودشان یک ایستگاه صلواتی برپا کرده
اند. بسیجی ها و سپاهی ها به پخش مواد خوراکی بین مسافران
مشغولند. صدای بسیار بلند موسیقی جنگی و حماسی باب طبع
مسافرانی که به سفر نوروزی آمده اند نیست. خنده دار است که در
خیابان ها به جوان هائی که صدای موسیقی را بلند می کنند به
بهانه جلوگیری از آلودگی صوتی اعتراض می کنند.
کیک صلواتی، شربت صلواتی، چای صلواتی، یخ صلواتی، موز صلواتی،
قند صلواتی، تلفن صلواتی و حتی نان صلواتی! میلیاردها تومان از
فروش نفت و بودجه ی مملکت را در مسیر خرمشهر تا اهواز و آبادان
در جاده و به امید جلب نظر مردم برای رای به احمدی نژاد پخش
می‌کنند.
انواع و اقسام مواد را بین مردم توزیع می کنند. بعضی از مردم
هم اشتیاق زیادی برای گرفتن چنین کالاهایی دارند. آدم احساس می
کنند مردم را در این چند سال به سیاست صدقه پروری عادت داده
اند. در اینجا از آن توصیه رهبر برای صرفه جوئی خبری نیست. در
قبال چنین دست و دلبازی چه چیز را دولتی ها دریافت می دارند؟
نخست جلب نظر مردم، که در غیر این صورت افراد کمی در چنین
ایستگاه هایی توقف می کنند. دوم سرپوشی بر حفظ فضای جنگی در
این منقطه و ترویج آن. جنگ 20 سال پیش را هنوز می توان در این
جاده ها احساس کرد، حفظ این فضا به سود چه کسانی است؟
آیا حیف و میل کردن پول نفت در این جاده ها واقعا به خاطر مردم
است؟ برای یافتن پاسخ آن سری به شهرهای میان راه زدم.
بافت شهری در اهواز و آبادان حقیقتا چیزی جز جفا در حق مردمش
نیست. نفت را از زیر پای مردم در آورده و به جیب تجار و
سرمایه‌داران لوکس نشین تهران و اصفهان و حتی سرداران میلیاردر
پمپاژ می کنند. پول نفت را میلیاردی خرج ایستگاه های صلواتی و
لوکس نشین های تهران و اصفهان می کنند، اما هنوز هم بعد از 20
سال و با وجود ایستادگی ها و مقاومت های مردم این خطه، فقط حفظ
فضای جنگی سهم مردم است. |
