|
اشپیگل: دولت های عرب
مامور اجرای اوامر صندوق بین المللی پول هستند. حذف یارانه ها
و خدمات اجتماعی، از شرایط بی برو برگرد صندوق بین المللی پول
برای وام دادن به کشور های متقاضی است.
عمر موسی، دبیرکل اتحادیه عرب نخستین سخنران کنفرانس
شرم الشیخ در دو هفته پیش بود. او گفت: "انقلاب تونس فاصله
زیادی با ما ندارد. مردم عرب هیچگاه تا این حد خشمگین و
سرخورده نبوده اند. فقر، بیکاری و رکود اقتصادی روح مردم عرب
را درهم شکسته است". از 325 میلیون جمعیت کشورهای عرب، سن 53،4
در صد، یعنی 190 میلیون نفر
آنها، زیر 24 سال است که تقریبا سه چهارم آنها بیکارند. حرفه
ای که آموخته اند اغلب به کارشان نمی آید، چون چنین مشاغلی در
جامعه وجود ندارد. سن ازدواج از 35 و 40 به بالاست." پرزیدنت
عبد العزیز بوتفلیه، 73 ساله،
منزوی است و رابطه با واقعیت را از دست داده است". او سعی می
کند، برادر خود، سعید را که 20 سال از او جوانتر است، بجای خود
بنشاند، ولی این کشور روی آتشفشان
نشسته است. در مراکش دهها نفر
فارغ التحصیلان دانشگاه برای این که به استخدام دولت در آیند،
در انتظار نوبت چادر می زنند. در کشور سلطان محمد چهارم، رشوه
خواری بخشی از کار اداری است. در
لیبی، وضع بسیار بدتر از آنست که بنظر می رسد. تا کی
مردم عرب از موریتانی گرفته تا یمن و از سودان تا سوریه حاضرند
خفت ها را تحمل کنند. حکومت شیخ نشین ثروتمند
کویت که نفت دارد، اهالی بومی
آن از دهها سال پیش، حساب شده زیر فشار گذاشته می شدند تا به
خیابان نریزند. اکنون از بیم همین شورش، بدستور شیخ بزرگ 3500
دلار به حساب یک یک شهروندان حواله شده است. در
اردن و
یمن هزاران نفر به خیابان ها
ریختند و خواستار کناره گیری پادشاهان دو کشور شدند. آیا تونس
آغاز پایان حکومت های خود کامه عربی نیست؟
راهپیمائی روز گذشته مردم در پایتخت مصر "قاهر"، به سوی میدان
"تحریر" و مقابل مجلس مصر، علیرغم خشونتی که پلیس و نیروهای
امنیتی برای مقابله با آن به کار بردند، از سوی خبرگزاری ها
بعنوان حرکت بزرگ مردم مصر برای اصلاحات گزارش شد. محمد
البرادعی رئیس سابق آژانس انرژی اتمی که اکنون به سخنگوی جنبش
اعتراضی مردم مصر تبدیل شده، در روزهای گذشته از حکومت مصر
خواسته بود در مقابل مردم دست به خشونت نزنند و اجازه بدهند
مردم راهپیمائی مسالمت آمیز خود را برگزار کنند. او بدین
ترتیب، نه تنها از راهپیمائی روز گذشته مصر حمایت کرده بود،
بلکه عملا مردم را به این راهپیمائی دعوت کرده بود.
آنچه را می خوانید مصاحبه ایست که البرادعی ، با اشپیگل ( 4)
در باره اوضاع مصر و تظاهرات روزگذشته کرده بود:
«فرهنگ ترس، که رژیم مبارک گسترش داده بود شکسته است. .. در
کشوری که در آمد 40 در صد از مردم آن کمتر از یک دلار است،
فریاد "نان می خواهیم" قابل درک است. خواست مردم تامین نیاز
های اولیه است، عمیق تر از آنچه در تونس شاهدیم. ما اکنون در
مصر با احتمال انقلاب تهی دستان و نومیدان روبرو هستیم.
اشپیگل می نویسد : "در آمد کارگران نساجی در تونس، که اکثرا زن
هستند، ماهی 40 دلار است. در حالی که طبق قانون، حداقل دستمزد
باید 120 دلار باشد. ولی در برابر فشار سرمایه گذاران خارجی
چاره ای باقی نمی ماند، جز پذیرش همین 40 دلار ..."
تازه همین نان بخور و نمیر هم برای همه نیست. دولت های عربی
مامور اجرای اوامر صندوق بین المللی پول هستند. حذف یارانه ها
و خدمات اجتماعی از شرایط بی برو برگرد صندوق بین المللی پول
برای وام دادن به کشور های متقاضی است. چرا که سرمایه گذاران
بین المللی بتوانند با حداقل مخارج به حداکثر سود دست یابند.
یکی دیگر از شرائط صندوق و سرمایه گذاران ممنوع بودن تشکیل
اتحادیه های کارگری و احزاب مدافع منافع کارگران است (از جمله
در ایران). راه حلی که بنظر حکام این کشورها برای مقابله با
اعتراضات کارگران رسیده ایجاد دستگاه های امنیتی وسیع و بکار
بردن شدت عمل و زندان و شکنجه است. مثلا در تونس نیروی نظامی
آن مجموعا کمتر از 35 هزار نفر است ولی نیروی پلیس و
دستگاههای امنیتی آن 170 هزار نفر ـ برابر با نیروی پلیس
فرانسه، در حالی که جمعیت فرانسه 6 برابر بیش از جمعیت تونس
است. با این همه، تمام این
پیش بینی ها و تدابیر مخوف و زندان ها و شکنجه ها و شکنجه
گران، در روز واقعه ــ روزی که مردم به خشم آمدند ــ موثر
نیفتاد و بن علی و خاندان کلاش و چپاولگرش از ترس مردم فراری
شدند.
اشپیگل می نویسد:
چهارشنبه پیش که رهبران کشور های عربی در شرم الشیخ گرد هم
آمدند، جای بن علی، برای نخستین بار، در این مجمع خالی بود.
مهمانداران (مصری ها) بسیار به خود زحمت دادند که در دستور کار
کنفرانس از آنچه در تونس رخ داده سخنی به میان نیاید، که البته
بی فایده بود. عمر موسی، دبیرکل اتحادیه عرب و نخستین سخنران
گفت: "انقلاب تونس فاصله زیادی با ما ندارد، مردم عرب هیچ گاه
تا این حد خشمگین و سرخورده نبوده اند. فقر بیکاری و رکود
اقتصادی روح مردم عرب را درهم شکسته است".
مبارک، رئیس جمهمور مصر که بعد از او رشته سخن را بدست گرفت،
حتی یک کلام هم از تونس نگفت. او در باره اهمیت همکاریهای
اقتصادی سخن راند و گفت این شرط امنیت ملی است.
یعنی نفی وقیحانه واقعیتی که عمر موسی قبل از او با صراحت
تمام آنرا مطرح کرد. واقعیت این است که وضع برخی از 21 کشور
عربی و فلسطین حتی از تونس هم بد تر است.
اهالی این کشور ها جوان هستند و ناراضی. از 325 میلیون جمعیت
کشورهای عربی سن 53،4 در صد ، یعنی 190 میلیون نفر آنها ،
زیر 24 سال است که تقریبا سه چهارم آنها بیکارند. حرفه ای که
آموخته اند اغلب به کارشان نمی آید، چون چنین مشاغلی در جامعه
وجود ندارد. سن ازدواج از 35 و 40 به بالاست . در کشورهائی چون
مصر که حقوق بشر، میلیون ها بار، زیر پا گذاشته می شود، طول
عمر 9 تا 15 سال کمتر از آلمان است.
دولت های آنان فاسد، رشوه خوار و پیر هستند...غرب هم اینها را
می داند باوجود این درکنار این آقایان ایستاده و از آنها حمایت
می کند.
مثلا رژیم الجزائر از نظر وزارت خارجه آمریکا رژیمی است
"شکستنی" و "بطرز بی سابقه ای رشوه خوار". پرزیدنت عبد العزیز
بوته فلیکا ، 73 ساله، " منزوی " است و رابطه با واقعیت را از
دست داده است". اینها گزارش های دیپلمات های آمریکا از
الجزائر به وزارت خارجه آمریکا ست که ویکی لیکس منتشر ساخته
است. از قرار معلوم بوته فلیکا سعی می کند ، برادر خود، سعید
را که 20 سال از او جوانتر است، بجای خود بنشاند. ولی این
کشور روی آتشفشان نشسته است. مردان جوان خشمگین هستند . دو راه
بیشتر در پیش رو ندارند : در وطن ماندن و به مرگ تدریجی
مردن یا دل به دریا زدن و در دریا مردن، شاید هم احتمالا از
مدیترانه گذشتن و به اروپا رسیدن. هر هفته قایق های مسافربری
قاچاق از بندر عنابه حرکت می کنند، مملو از مسافر، که اکثرا
جوان هستند ــ پزشگ، وکیل دعاوی، بیکاران، حتی نخبگان هم فرار
می کنند:"
سفیر آمریکا از مراکش نیز گزارش های مشابهی فرستاده است. دهها
نفر فارغ التحصیلان دانشگاه برای این که به استخدام دولت در
آیند، در انتظار نوبت چادر می زنند. سه سال پیش چند نفر از
آنها، که امید را از دست داده بودند، قصد خود سوزی کردند، که
نجاتشان دادند. در کشور سلطان محمد چهارم، رشوه خواری بخشی از
کار اداری است. در لیبی، کشور قذافی، وضع بسیار بدتر از آنست
که بنظر می رسد . قذافی شرمنده کارهای ناپسند پسران خود است.
تا کی مردم عرب از موریتانی گرفته تا یمن و از سودان تا سوریه
حاضرند خفت ها را تحمل کنند. آیا تونس آغاز پایان حکومت های
خود کامه عربی نیست؟
در اردن و یمن هزاران نفر به خیابان ها ریختند و خواستار
کناره گیری پادشاهان دو کشور شدند. حکومت شیخ نشین ثروتمند
کویت، که نفت دارد، و اهالی بومی آن از دهها سال پیش، حساب
شده زیر فشار گذاشته می شدند، برای جلوگیری از اعتراض های
خیابانی ، 3500 دلار به حساب یک یک شهروندان حواله کرد.
دو پدیده در شورش تونس، امید بخش اصلاح طلبان عرب شده است.
یکی این که خود مردم تونس فرمانروای خود کامه را سرنگون کردند
ــ نه چون عراق در سال 2003 که یک ارتش غربی صدام را سرنگون
کرد. دوم این که : این جنبش خود جوش بود. یعنی نه سازمان یافته
بود و نه چون انقلاب ایران در سال 1979 تحت رهبری یک شخصیت با
جاذبه. تا کنون کارشناسان سیاسی معتقد بودند که شرط اولیه
برای سرنگون کردن توام با موفقیتِ یک حاکم خودکامه در خاور
نزدیک ، وجود یک رهبر با جاذبه است.
با این همه ، اکثر کارشناسان امور خاور نزدیک در بیان این که
آنچه رخداده ، آغاز بهار عربی است.
در مورد عربستان سعودی مانند تونس تعداد جوانان سرخورده و
بیکارش زیاد است. دولت در کشور های فقیرتر عربی که تکیه
گاهشان دستگاههای امنیتی شان است، پس از انقلاب تونس چندان
احساس امنیت نمی کنند. هفته پیش سلاطین نفت در شرم الشیخ در
نظر گرفتند، 2 میلیارد دلار برای ایجاد کار و کمک به جوانان
دراختیار تمام کشور های عربی بگذارند. آتشی که برخاسته، با 2
میلیارد دلار خاموش می شود؟ |
