|
ماه ها از اوج جنبش اعتراضی مردم ایران می گذرد. روزهایی که
اگر چه هر روز آن حامل اخبار تلخ و نگران کننده بازداشت ها و
برخوردها بود،
اما حاصل
مبارک آن
آشکار شدن
روی دیگر سکه قدرت و حاکمیت
در برابر مردم
بود. روی دیگر این سکه، بازتاب فساد و
طغیانی
است که در همه شئون حکومتی قابل رویت است.
بخش هائی از نامه مهدی کروبی، خطاب به ملت ایران، درباره تهدید
و ارعاب های هفته سالگرد تظاهرات حکومتی – ساندیسی 9 دیماه سال
گذشته:
مدتی است که در رسانه ملی ، مطبوعات اقتدارگرایان، برخی خطبه
های نماز جمعه و نطق برخی نمایندگان، بلوایی به پا شده و به
ماشین اتهام زنی به چهره هایی تبدیل شده است که سرمایه عمر خود
را صرف سرافرازی و پیشرفت ایران و اسلام کرده اند. بعد از این
همه اتهام زنی و دروغگویی،
رسانه ملی در برنامه « دیروز، امروز، فردا» با دعوت از دو تن
از چهره های شناخته شده
– از جمله حسین شریعتمداری -
اتهام زنی ها را به اوج خود رساند.
گویی ماه ها پس از طرح مسئله «خواص بی بصیرت» و به رغم ارعاب و
تهدید و فشار چهره های سیاسی و روحانی و فرهنگی برای تایید این
طرح، توفیقی حاصل نشده و
حالا
رسانه ملی، یک هفته سفره اتهام زنی و دروغگویی را پهن کرده
است.
شرکت کنندگان در برنامه اتهام زنی رسانه ملی به کرات از تعریف
دولت های خارجی و اپوزوسیون ومنافقین از سران جنبش سخن گفتند و
این اتفاق را دلیلی بر خروج سران جنبش از چهارچوب نظام جمهوری
اسلامی ایران فرض کردند. از آنها می پرسم چگونه است که واکنش
ها و موضع گیری های برخی رسانه ها و چهره های خارجی از برخی
اقدامات شما، به سند افتخاری در دستتان و سوژه ای برای
تبلیغاتتان تبدیل می شود و از طرف دیگر واکنش و موضع گیری
رسانه ها و چهره های خارجی از دیگران سند وابستگی آنها شناخته
می شود؟ مگر قبل از پیروزی انقلاب امام در نجف و پاریس مصاحبه
نمی کردند که اولین مصاحبه ایشان با لوموند فرانسه در نجف بود؟
چطور رادیو کمونیست های ایرانی-
رادیو پیک ایران متعلق به حزب توده-
كه در آلمان شرقی از حرکت بزرگان انقلابی تمجید می کرد، ابراز
خوشحالی می کردیم. آیا با این خوشحالی می بایست سردمداران
انقلاب وابسته به کمونیست ها می شدند؟ همچنین در رادیو بغداد
یك روحانی با نام ونشانی صحبت می کرد همه کشور و بزرگان خوشحال
می شدند. هر حکومتی بر اساس منافع ملی خود عمل می کند و
مطبوعات و رسانه های خارجی نیز بر اساس گرایش ها و گروههای
سیاسی خود حرکت می کنند. لذا خود شما هم بر اساس منافع ملی خود
کار می کنید و آیا توجه به مسلمانان چچن و چین به همان اندازه
ای است که به مسلمانان در لبنان و فلسطین وعراق و افغانستان ؟!
چنانچه مطبوعات و صدا و سیمای کشورمان عادلانه برخورد می کرد
رسانه های خارجی کمتر میدان داری کرده و مردم نیز کمتر به آنها
توجه می کردند. نیازی به تاکید نیست که ما در جنبش اعتراضی و
آزادیخواهی خود طمع به تمجید خارجی ها نداریم و هر آنچه می
گوییم و می کنیم بر سبیل وظیفه ای است که بر دوش خود احساس می
کنیم و اگر آنها از ما صحبت و یا تعریفی می کنند بر اساس
دیدگاه خودشان است.
متاسفانه یکی از چهره هایی که در به اصطلاح مناظره شرکت داشت
در پاسخ به سوالی که اگر امام در قید حیات بودند با سران جنبش
چه می کردند؟ وی بدون اینکه به کم و کیف و شأن نزول قضایا و
اتفاقات بپردازد و توضیحات آن را برای نسل جوان بدرستی شرح دهد
تمام حوادث تلخ آن زمان اعم از برخورد با کمونیست ها و منافقین
مسلح، التقاطی و چپ ها، کودتاگران و مرجعی که به تعبیر ایشان
در ابتدا از امام مهمتر و نفوذ بیشتری داشت و توضیحاتی که باید
در این خصوص داده می شد،
متاسفانه همه را منتسب به رهبری انقلاب کردند و نتیجه گرفتند
که با سران جنبش به قول خودشان «سران فتنه» نیز باید اینگونه
برخورد کرد!
با این حال پاسخ من، مهدی کروبی به پرسش شما چنین است و اکنون
که دوستان ما را مجالی برای حضور در رسانه ملی و پاسخگویی به
اتهامات معرکه گیران نیست، پرسش های خود را خارج از آن رسانه
های انحصاری با شما مطرح می کنم:
-
اگر بنیانگذار انقلاب امروز زنده بود اصلاً کار انقلاب به جایی
نمی رسید که رسانه ملی، مطبوعات، خطبه های نماز جمعه، نطق های
نمایندگان مجلس انحصاری شود و تعدادی اتهام زن، در آن معرکه
بگیرند و برای چهره های انقلابی تعیین تکلیف کنند. و البته اگر
می خواهید بیشتر از مشی امام بدانید حافظه تاریخی خود را به
برگزاری انتخابات مجلس سوم برگردانید و واکنش امام به اختلاف
های روی داده در این انتخابات را به یاد آورید. آنگاه که
اختلاف میان شورای نگهبان و وزارت کشور در اعلام نتایج آرا
بالا گرفت، امام با درایت همیشگی خویش هیاتی را متشکل از اعضای
شورای نگهبان و وزارت کشور و نماینده خود محمد علی انصاری
انتخاب کرد و مشکل را حل کرد.
-
آیا اگر امام امروز زنده بود با قوه قضائیه ای که در اختیار
نیروهای امنیتی و اطلاعاتی قرار گرفته و جمعی از قضات آن تنها
به ماشین امضا برای احکام ناعادلانه تبدیل شده اند، چه می کرد؟
-
هنوز در یاد داریم که در دوران دفاع مقدس، امام چگونه در مقابل
رواج خرافات در جبهه های جنگ واکنش نشان دادند و از فرستادن
تعدادی از کتابها به جبهه ها جلوگیری کردند. اگر معظم له زنده
بود چه واکنشی به رواج خرافات در رسانه ملی و ادعاهایی همچون
رویت هاله نور و سجاده خالی پهن کردن و ادعاهایی از این دست
داشت؟
-
آیا اگر امام زنده بود اجازه می داد که به بیوت مراجع این چنین
حمله کرده و به آنها بی احترامی شود و چه واکنشی در باب توهین
های مکرر روزنامه حکومتی کیهان و تعیین تکلیف به مراجع معظم
تقلید که طبق وظیفه دینی و اسلامی با خانواده های بی پناه
زندانیان سیاسی دیدار می کنند، نشان می داد؟
-
اگر خمینی کبیر زنده بود به قوه مجریه اجازه نمی داد که مجلس
را که فرمودند “در رأس امور است” اینچنین تحقیر کند.
-
اگر بنیانگذار انقلاب زنده بود به سپاهیان و بسیجیان مسلح و بی
سیم به دستان اجازه نمی داد تا در کنار صندوق های رأی بایستند
و دخالت و اِعمال نفوذ در انتخابات داشته باشند.
اگر آن پیر فرزانه زنده بود آیا فضای سیاسی کشور و رسانه ملی و
مطبوعات در اختیار چند
مداح
معرکه گیر قرار می گرفت تا هر آنچه در توان دارند با توهین و
افترا و تهمت به چهر های انقلابی و سیاسی عقده گشایی کنند؟ و
برای یاران اصیل انقلاب اینچنین محدودیت ایجاد کنند؟
-
اگر رهبر انقلاب زنده بود آیا در نظام اسلامی برگزاری مراسم
های عزاداری و مذهبی و حتی برگزاری مراسم ختم برای نزدیکترین
درگذشتگان تنها به دلیل تعلق بانیان آن مراسم ها به جنبش
اعتراضی مردم ایران ممنوع اعلام می شد؟
-
اگرخمینی زنده بود در مقابل حیف و میل گسترده بیت المال و رواج
نهادینه شدن فساد در دستگاه های اداری و صرف نامناسب هزینه های
میلیاردی و عدم پاسخگویی و شفاف سازی درباره هزینه کردن
درآمدهای ارزی چه واکنشی نشان می داد؟
-
اگر ایشان زنده بودند در مقابل برخوردهای ناصواب با دانشگاهیان
و حکم های ناعادلانه زندان و محرومیت و تعلیق از تحصیل برای
دانشجویان و اساتید و در یک کلام زیر گیوتین گذاشتن نهاد علم و
دانش چه می کرد؟
-
از یاد نبرده ایم بعد از اشغال سفارت آمریکا، اولین اقدام امام
دستور آزادی زنان حاضر در سفارت اشغال شده آمریکا بود. اگر
امام زنده بود آیا در مقابل حرمت شکنی زنان در جامعه اسلامی و
زندانی کردن مادران و کتک زدن وحشیانه زنان و دختران در خیابان
و بریدن احکام سنگین برای آنها سکوت می کرد؟
-
در تصورم نمی گنجد اوج خشونتی که بتواند در نظام اسلامی در عرض
چند روز حداقل 4 جوان را زیر شکنجه به مرگ بکشاند؛ اگر امام
زنده بود آیا لکه ننگی به نام کهریزک بر پیشانی نظام می نشست ؟
و اما شما که در رسانه ملی با بیان گزینشی و خام دستانه خود از
سخنان بنیانگذار انقلاب به گمان خود به ارعاب و تهدید جنبش
اعتراضی مردم ایران پرداخته اید، چرا به جای این صحبت هایی که
به قول خودتان از قاطعیت امام می گویید از سعه صدر و رافت و
گذشت ایشان سخن نمی گویید تا ببینید کدام یک برای مردم به خصوص
جوانان آموزنده خواهد بود. که من به دو نکته آن اشاره می کنم:
در کودتای نوژه که قرار بود جماران، محل استقرار امام مورد
بمباران قرار بگیرد كه به لطف خدا و هوشیاری نیروهای مومن خنثی
و ناکام شد، حضرت امام زیر نامه سرهنگ خلبان فکوری وزیر وقت
دفاع جمهوری اسلامی در مورد وضع خانواده و بازماندگان معدومین
کودتا نوشتند «بسم الله الرحمن الرحیم- مراتب فوق مورد موافقت
است امید است خانواده این اشخاص در دامان اسلام و ملت اسلامی
با رفاه زندگی کنند و سعادت خویش را در دنیا و آخرت تامین
نمایند از خداوند تعالی سعادت و سلامت ملت مسلمان را خواهانم
12 بهمن 59»
حال به مقایسه رفتار خود با خانواده بی پناه زندانیان سیاسی
اخیر که نه کودتاچی بودند و نه برانداز، توجه داشته باشید.
آیت الله آذری قمی عضو مجلس خبرگان قانون اساسی و از
بنیانگذاران جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و نماینده دوره دوم
مجلس شورای اسلامی از قم و مؤسس روزنامه رسالت بود. ایشان از
مخالفین سر سخت مهندس موسوی بود که در صفحه 224 خاطرات سال
1363 آقای هاشمی به نقل از ایشان نوشته شده است « پس از سخنان
اینجانب در روز 14 مرداد سال 1363 در مجلس شورای اسلامی که
درآن سخنان، اشاراتی به مفهوم واقعی ولایت فقیه داشتم و گفتم
ولی فقیه، وظیفه ای جز ارشاد، نصیحت و راهنمایی ندارد و در
مقامی نیست که برای قوه مقننه تکلیف معلوم کند. علاوه بر آن
اضافه کردم که شخص آقای روح الله خمینی تاکنون در امور آقایان
بازرگان، قطب زاده و بنی صدر به این عنوان که آقایان را از 20
سال پیش می شناسد و بر ایمان و تقوا و تعهد آنها اطلاع دارد،
ما را ناچار از پذیرش این سه نفر در بحرانی ترین روزهانی
انقلاب اسلامی کرده بود و…» همچنین ایشان اضافه می کنند که دو
روز پس از این سخنان من در مجلس، شخصی به منزلم آمد كه او را
با شدت و عصبانیت از خانه ام بیرون کردم. بنابراین لازم دانستم
که نامه را به شخص آقای روح الله خمینی وهمچنین 30 فقره رونوشت
ازآن نامه برای علمای اعلام بنویسم». که مطالبش در همان راستا
بود.
حضرت امام در 28/6/67در نامه ای به آقای آذری می نویسند:« من
همیشه به شما علاقمند بوده و هستم و هرگز هم در ذهنم نیست که
خدای ناکرده جنابعالی کاری بر خلاف اسلام بنمایید. شما از چهره
های فاضل و مبارز و دلسوخته انقلابی می باشید
."
با توحه به همه این اتفاقات رخ داده، حضرت امام با آن سعه صدری
که داشتند در سال 68 در بازنگری قانون اساسی 20 نفر را از میان
اعضای شورای نگهبان، سران قوا و جمعی دیگر از جمله آیت الله
آذری را برای بازنگری قانون اساسی انتخاب کردند.
٣-
ماه ها از اوج گرفتن جنبش اعتراضی مردم ایران می گذرد. روزهایی
که اگر چه هر روز آن حامل اخبار تلخ و نگران کننده بازداشت ها
و برخوردها بود اما ماحصل مبارک و میمونی نیز داشت و آن
بازنمایی روی دیگر سکه قدرت و حاکمیت در نظام اسلامی ایران
بود. روی دیگر این سکه، بازتاب فساد و
طغیانی
است که امروز متاثر از قدرت، در همه شئون حکومتی قابل رویت
است. اینجاست که باید خطاب به شرکت کنندگان در برنامه اتهام
زنی رسانه ملی یادآوری کرد كه «سرلشگر بدون لشگر» – آنچنان که
آقایان، جنبش اعتراضی و گسترده مردم را توصیف می کنند-
چرا چنین شما را به
ترس
و لرز انداخته تا با صرف هزینه های فراوان و سرکوب گسترده، به
زعم خود طومار آن را بپیچانید ؟
از
موارد دیگری كه از روزهای ابتدای بعد از انتخابات به كرات می
پرسند این است كه چرا اعتراض به نتیجه انتخابات را از مسیر
قانون پی نگرفتیم؟ و من اكنون می پرسم كه با وجود تجربه
انتخابات مجلس هشتم و اعتراض ها و پیگیری هایی كه در راهروهای
شورای نگهبان و وزارت كشور به نتیجه نرسید، آیا مجالی برای
اعتماد ما به وزارت كشور و شورای نگهبان باقی مانده است؟
در
خلال صحبت ها، مصاحبه ها و نوشته ها می گویند كه “سران به
اصطلاح فتنه” محاكمه گردند و توبه كنند و می گویند که مردم از
آنها متنفرند و “فتنه گران” در زندان 70 میلیونی اسیرند و جرات
بیرون رفتن ندارند و با برخورد مردم مواجه می شوند و از طرفی
هم مسئولین قضایی وعده ی محاکمه آنان را به مردم می دهند که
محاکمه و مجازات آنها نزدیک است!
من از همین جا اعلام می کنم که بیدی نیستم که با این بادها
بلرزم و کاملا از این دادگاه استقبال می کنم و برای همه مواضعم
ادله محکمی دارم چرا که 21 سال است با این قضیه ها مدام به
صورت های مختلف درگیربودم و آرامشی هم نداشتم و من آماده ام
دادگاه به هرصورت که باشد و برگزار شود منتهی درخواستی دارم
اگر آقایان در ادعاهایشان صادقند دادگاه علنی باشد تا همه ملت
که صاحبان اصلی کشورند حرفهای دو طرف را بشنوند و قضاوت کنند
تا معلوم شود آیا ما برای بدست آوردن قدرت، جاه طلبی کردیم و
برای تداوم چند روز بیشتر قدرت آشوب کرده ایم یا حاکمیت برای
انحصار طلبی، رای و ارزش ها را کنار گذاشته است؟ |
