زهرا رهنورد، در نامه ای خطاب به رئیس
قوه قضاییه،
بار دیگر خواهان آزادی زندانیان سیاسی پس از کودتای 22 خرداد
شد. او در نامه خود نوشت:
برای
رضایت رسوال الله و به احترام همه آزادگان جهان تلاش کنید تا
بهر نحو ممکن زندانیان سیاسی آزاد شوند.
زیرا زندانیان سیاسی آزادگانی هستند که نه خواهان براندازی و
نه خواهان انقلاب نرم و نه خواهان انقلاب سخت،
نه مخملین،
نه هیچ جنس دیگر و نه خواهان مقام و موقعیت بوده اند، بلکه فقط
آرزوی بهبود و ترمیم شرایطی را داشته و دارند که در پناه آن
ملت ایران سرفراز و مرفه، شاد و آزاد زندگی کند و درسطح بین
الملل برخود ببالد که از جامعه ای قدرتمند، پویا و دموکراتیک
برخوردار بوده است .
در میان جمع زندانیان سیاسی،
زنان وضعیت خاصی دارند.
شرایط سخت زندان زنان و انتظارات محیط بیرون از زندان و عواطف
ملت، عرف،اخلاق و دین که به نحوی خاص متوجه آنان است زنان را
درموقعیتی خاص قرار داده است .
آنها چه آزادی خواه و فعال سیاسی به معنای مطلق کلمه باشند،
چه طرفدار حقوق بشر،
یا روزنامه نگار، یا خواهان رفع تبعیض جنسیتی یا دانشجو و
معلم، کارگر و هنرمند و فعال صنفی، هرچه که باشند،
بیش از هرچیز بر تارک آبروی کشور نشسته اند.
در میان آنها مادرانی هستند که فرزندانشان در فراق آنها اشک می
ریزند و اضطرابهای روانی و ب پناهی، سلامتشان را تهدید می کند.
در میان زنان زندانی دختران جوانی هستند که پدر و مادر و
خانواده اشان وحشت زده از این زندان به آن زندان و از تهران تا
تبعیدگاههای دور هاجر وار سعی می کنند تاکمی اضطراب خود و
فرزندانشان را فرو نشانند.
اینان همه زنانی هستند از کارمند، دانشجو و معلم، هنرمند،
حقوقدان و خانه دار و کارگر که دور از شغل و کار و مدرسه و
دانشگاه و خانه سالهای جوانی خود را می بینند که به خاکستر
پیری در کنج غم افزای زندانهای بی دلیل ، بدل می شود .
آیا سزاوار است چنین استعدادهای درخشان آزادگی و قابلیت های
زندگی و کاری و علمی در زندان باشند و جامعه به جای بهره بردن
از توان و از وجود چنین انسان های متعهدی، دستش تهی باشد؟ |